Stanisław Dróżdż, Przestrzenie poezji konkretnej. Galeria Appendix 2, Warszawa. Wystawa czynna do 31 maja.
Z punktu widzenia widza wystawy podzielić można na te, które chce się obejrzeć, i na te, które obejrzeć wypada, a nawet należy. Jubileuszową (40-lecie pracy twórczej!), retrospektywną ekspozycję Stanisława Dróżdża zaliczyłbym do tej drugiej kategorii. Dróżdż jest jednym z najciekawszych twórców tzw. poezji konkretnej, o której trafnie napisano, że sytuuje się gdzieś między Mallarmém a Duchampem. Raczej nie nadającej się do recytowania na szkolnych akademiach, za to odwołującej się do takich właściwości jak skrót myślowy, analiza, wieloznaczność, poszukiwanie sensu znaków. Trzon wystawy stanowią dwie, bodaj najsłynniejsze, prace artysty. Pierwsza to „między” z 1977 r., druga zaś – przygotowana w 2003 r. na Biennale w Wenecji „Aleaiactaest”, monumentalna instalacja składająca się z 290 tys. elementów i zawierająca wszystkie możliwe warianty układu sześciu kości do gry (tym razem przygotowana w formie sześciotomowego wydawnictwa). Na wystawie znajdują się także dwa nowe dzieła Dróżdża: interaktywne warcaby i szachy, w które można grać według autorskich reguł artysty. Trafnie pisał Bogusław Deptuła, iż „Dróżdż ma na uwadze odebranie pewności naszym oczom i wystawienie nas na niepewny byt w sztucznym świecie”.