Sławomir Sykucki, chociaż oficjalnie deklarował gotowość do odejścia, w gruncie rzeczy bronił swego fotela, jak mógł. Złożył w Sądzie Rejonowym dla Warszawy wniosek o zmianę zapisu w umowie spółki, tak aby bez dokooptowania do składu rady (teraz 10-osobowego) dwóch nowych przedstawicieli załogi Totalizatora, to ciało nie mogło wydawać wiążących uchwał (np. o odwołaniu prezesa). Chodziło o czystą formalność, prezes miał świadomość, że nawet komplet jego podwładnych w radzie nic mu nie pomoże, ale z prawdziwą determinacją chciał utrudnić życie ministrowi Emilowi Wąsaczowi. Właśnie ten upór prezesa stanowi dla jego przeciwników dowód złej woli. Twierdzą, że starał się opóźnić ruchy kadrowe, żeby pozawierać nowe umowy i tak poukładać sprawy, aby jego następca nie mógł niczego zmienić.
Prezes Sykucki ripostuje: – Chciałem dokończyć zaczęte sprawy, bo jestem człowiekiem odpowiedzialnym, zależy mi na dobru spółki i jej pracowników.
Być może faktycznie prezes mocno trzymał się stołka z troski o podwładnych, ale ministerstwo podejrzewa, że intencje Sykuckiego nie były aż tak altruistyczne. Zarzuty dotyczą przede wszystkim spółek-córek i spółki-wnuczki, jakie powstały przy Totalizatorze za kadencji Sykuckiego. Toto-Sport wybudowała i prowadzi wielką kręgielnię w Warszawie (za kredyt wzięty w BIG Banku, a gwarantowany przez Totalizatora), Lotto-Merkury ma obniżać koszty TS przez odliczanie i rozkładanie w czasie podatku VAT, a Toto-Media zajmuje się marketingiem i reklamą oraz organizacją Balu Mistrzów Sportu. – Te spółki należą do Totalizatora – mówi Sykucki. – Minister skarbu ma nad nimi pełną kontrolę.
W przypadku Toto-Media owa kontrola jest jednak mocno utrudniona – firma należy w 100 proc. już nie do spółki Skarbu Państwa, jaką jest Totalizator, ale do Toto-Sport, spółki z o.