Nie możemy pozostawać na peryferiach Europy. Chcemy być tam, gdzie podejmowane będą decyzje polityczne i gospodarcze wyznaczające kształt konstrukcji i integracji europejskiej. Od 1989 r., kolejne rządy niezależnie od opcji politycznych potwierdzały cel polityki zagranicznej Polski – wejście do europejskich struktur. Dla Polski członkostwo w Unii Europejskiej ma wymiar zarówno symboliczny jak i polityczny i gospodarczy. Rozszerzenie Unii Europejskiej zakończy podział na Europę biedną i bogatą, na Europę Wschodnią i Zachodnią. Pozwoli uporządkować mapę Europy, na której pojawiły się rysy nie z naszej winy, ale wskutek dramatycznego dekretu historii. Wejdziemy więc do klubu decydujących, którzy określą kontury zjednoczonej Europy, wytyczą kierunki wspólnych polityk Unii.
W tym procesie współzarządzania Europą nie może zabraknąć Polski. Bo stawką w tej grze jest nasz rozwój gospodarczy, standard życia obywateli, postęp cywilizacyjny i kulturowy. Lepsze życie dla nas i dla naszych dzieci. Politycy Unii Europejskiej deklarują, że w zjednoczonej Europie nie może zabraknąć Polski, ale jasne jest, że ich wola polityczna rozszerzenia Unii dotyczy tych państw, które wypełnią kryteria polityczne, gospodarcze, legislacyjne postawione przed kandydatami.
„Europejska strategia rządu RP”, która określa nasze działania na najbliższe lata, powstała po to, by nie zaprzepaścić historycznej szansy, która została nam dana. Przyspieszenie negocjacji polega na poszukiwaniu rozwiązań, które pozwolą nam na osiągnięcie wyników, umożliwiających wypracowanie korzystnego dla Polski traktatu członkowskiego. Zarówno polski rząd jak i parlament są zdeterminowane, żeby dotrzymać terminów naszego europejskiego scenariusza.