Choć statystyki lekko wyhamowały, nikt tutaj nie świętuje. Wirus zaczyna się przesuwać na południe, do gorzej przygotowanych regionów. A politycy chórem proszą o pomoc Brukselę.
Polski premier twierdzi, że „UE nie dała jeszcze ani eurocenta na walkę z wirusem”. Choćby ze względów wizerunkowych i taktycznych rozsądniej byłoby nie tworzyć takich manipulacji. Zwłaszcza przed rokowaniami budżetowymi.
Kryzys pchnął unijne Południe do nowych zabiegów o wspólne obligacje. Wprawdzie zaraza złamała już kilka ekonomicznych tabu na Północy, ale jeszcze nie tak bardzo, by Niemcy czy Holandia zgodziły się na uwspólnianie długów.
Polska nie jest reprezentowana w jednym z kluczowych unijnych komitetów do spraw bezpieczeństwa zdrowotnego. W drugim nasz przedstawiciel pojawia się w kratkę.
Warszawa nie sięgnęła po unijną pomoc w organizacji powrotów Polaków do kraju. A teraz tłumaczy, że to bardzo dobrze, bo podczas „repatriacji” rodacy nie muszą latać z cudzoziemcami.
Testem skuteczności Unii będzie skoordynowana odpowiedź na wstrząs gospodarczy. Ale Bruksela nie ma istotnych uprawnień w dziedzinie zdrowia i polityki sanitarnej.
Komisja Europejska odczytuje niedawne „otwarcie granic” przez Recepa Erdoğana głównie jako apel o więcej pieniędzy. I zanosi się na to, że Unia będzie płacić.
Komisja Europejska przedłożyła projekt „prawa klimatycznego”, który nakazuje Unii dążyć do neutralności w 2050 r. Polska nie będzie mogła się sprzeciwić, mimo że nie poparła tego celu.
Unia i Wielka Brytania zaczęły negocjacje w sprawie stosunków gospodarczo-politycznych po brexicie. Cele obu stron na razie się wykluczają, a Londyn już używa straszaka „no deal”. Choć więcej straciliby na tym Brytyjczycy.
Charles Michel ogłosił koniec szczytu, który nie doprowadził do kompromisu. Szef Rady Europejskiej nie docenił uporu „klubu oszczędnych” z Holandią na czele. Ambicja, by Unia zgodziła się na budżet już za pierwszym zamachem, okazała się na wyrost.