Film Tadeusza Nyczka i Ewy Pytki z Janem Kottem w roli głównej, wyemitowany w cyklu Encyklopedia sztuki XX wieku, pasuje do tego szyldu lepiej niż większość prezentowanych poniedziałkowo-wtorkowymi nocami pozycji. Stanowi w samej rzeczy encyklopedyczny wykład. Starannie skomponowany, zobiektywizowany i wyliczony: mówca dokonał bolesnej selekcji, pomijając wiele wybitnych zjawisk, zostawiając jedynie te, które w godzinnym „haśle” winny zmieścić się bezwzględnie. Zdyscyplinował też tok prelekcji, redukując jej osobisty ton; ledwie parę anegdot o spotkaniach z Craigiem, Witkacym czy Brookiem przypominało o czynnym uczestnictwie mówiącego w opisywanych zdarzeniach. Za to pośród niewątpliwych dokonań znalazły się, omówione bez zarozumialstwa, ale i bez fałszywej skromności, eseje samego Kotta z tomu „Szekspir współczesny”; zważywszy inspiratorską moc nie sposób odmówić im do tego prawa. Obraz sztuki scenicznej, jaki wyłania się z tej rekapitulacji, wypada może zbyt linearnie i statycznie: zabrakło miejsca na sprzeczności, spory artystyczne, ścierania się prądów i estetyk. To już jednak koszt encyklopedycznej skrótowości.
Komu ten film zda się pożyteczny? Młodym adeptom humanistyki (jeśli zdarzy im się nie spać północną porą nadawania) – z całą pewnością: otrzymają w pigułce to, co o teatrze naszych czasów wiedzieć wypada. Profesjonalistom zaś sporo do myślenia winna dać sama perspektywa prezentowana w wykładzie. Kott nie kawałkuje teatru, nie dzieli go na wysoki i niski, nie wybiera sobie jednego prądu, by wydrwić pozostałe. Znajduje miejsce dla Schillera i dla Białoszewskiego, dla Łomnickiego i dla Ćwiklińskiej, dla Różewicza i dla Osieckiej z STS-owskich czasów.