Najinteligentniejszymi stworzeniami na Ziemi 30 tys. lat temu były mamuty. Ogromny mózg dawał im przewagę intelektualną nad innymi gatunkami. Wiele zdaje się świadczyć o ich umiejętności abstrakcyjnego myślenia i dużych możliwościach kombinatorycznych. Prawdopodobnie uprawiały nawet filozofię. Już małe, jednoroczne mamuciątka wciągano do dyskusji na temat zagadki bytu. Potwierdzają to liczne wykopaliska. Dlaczego zatem wyginęły, skoro były tak inteligentne? Właśnie dlatego. Subtelne konstrukcje myślowe mamutów łamały się niczym zapałki w zetknięciu z resztą świata zwierzęcego. Największą groźbą byli jednak dla nich Neandertalczycy. Pojawili się oni 100 tys. lat temu w Niemczech i tam też się rozwijali, choć bardzo powoli. Pragermańskimi łopatami kopali doły i cynicznie je maskowali. Mamut rozmyślający nad zagadką bytu wpadał w taki dół nawet tego nie zauważając. Gromada prymitywnych półmałp dobijała nieszczęśnika. Tak wyginęły wszystkie mamuty w Niemczech.
Kopalne szczątki Neandertalczyków odkryto w 1856 r. koło Neandertalu. Francuzi nie mogli znieść tego, że Niemcy znaleźli swych prymitywnych przodków, i też rozpoczęli poszukiwania. Po 12 latach, w 1868 r., niedaleko wioski Cro-Magnon natrafili na szczątki francuskiego „neandertalczyka”, który także kopał doły i zabijał mamuty siekierami skleconymi z gałęzi i kamieni.
Na tereny polskie mamuty wpadały raczej turystycznie, przeważnie w maju, by posłuchać słowików, zwanych też słowiakami lub słowianami. Zaprzyjaźniły się z miejscową ludnością, która zamieszkiwała pola i piaszczyste łachy. Dlatego nazywała siebie Polanami lub Lachami. Polanie mieli dobrze zorganizowany samochodowy transport konny, bowiem pierwsi w świecie wynaleźli piastę i koło.