Słowem alija (hebr. wstępowanie, wchodzenie) nazywa się masowy napływ Żydów do Palestyny, związany z ideą syjonistycznego ruchu odtworzenia siedziby dla narodu żydowskiego (S. 61). W XIX i XX w. miało miejsce kilka znaczących aliji. Pierwsza (1882–1903) objęła ok. 25 tys. osób i związana była z falą antysemityzmu w Europie Wschodniej. W drugiej (1904–14) przybyło do Ziemi Świętej ok. 40 tys. ubogich osadników także z terenów Europy Wschodniej. Głównym składnikiem trzeciej (1919–23) byli młodzi pionierzy z organizacji syjonistycznych – w sumie ok. 35 tys. W czwartej (1924–28), zwanej też aliją Grabskiego, ponad połowę z ok. 67 tys. imigrantów stanowili Żydzi polscy, opuszczający ojczyznę z powodu trudnej sytuacji gospodarczej i reform finansowych i ekonomicznych ministra Grabskiego. Najliczniejsza, piąta (1929–39) przywiodła do Palestyny ok. 250 tys. osób i spowodowana była natężeniem prześladowań Żydów w Europie, głównie w Niemczech. Szósta i siódma (1940–48) objęły ok. 100 tys. osób ocalałych z Holocaustu.