Mamusia – tym czułym polskim słowem nazywali ją uczniowie, a wśród nich takie sławy jak Clifford Curzon, José Iturbi, Ralph Kirkpatrick, Alexis Weissenberg. Choć od 1936 r. nie odwiedziła nigdy kraju rodzinnego, wciąż włączała do repertuaru polską muzykę dawną: Jarzębskiego, Szarzyńskiego, tańce z tabulatur lutniowych.
W Lakeville w stanie Connecticut, w posiadłości Oak Knoll, gdzie artystka znalazła swój amerykański dom, w sierpniu odbędzie się koncert klawesynowy połączony z koktajlem, nawiązujący do popołudni muzycznych, które Landowska organizowała zarówno tu, jak przed wojną w podparyskim Saint-Leu-La-Foręt, a także do wieczorów wspomnień, które po jej śmierci w kolejne rocznice przez 45 lat organizowała tu jej wierna uczennica i towarzyszka życia Denise Restout, dobrowolna kustoszka prywatnego muzeum artystki. W 2005 r. Restout zmarła; zgodnie z jej wolą instrumenty, biblioteka i papiery osobiste Landowskiej znalazły się w dziale muzycznym Biblioteki Kongresu USA. Kilka mebli, m.in. stół do pracy, wystawiono na aukcję. Nie ma więc już w Oak Knoll śladów po wielkiej klawesynistce, ale pamięć pozostała. W okręgu Salisbury, którego częścią jest Lakeville, była już w maju wystawa i festiwal klawesynowy.
W Paryżu, gdzie Landowska działała w okresie międzywojennym, odbyła się w marcu sesja muzykologiczna poświęcona jej sztuce wykonawczej i publikacjom, połączona z koncertami znakomitych klawesynistów Skipa Sempé i Josa van Immerseea. W Warszawie, mieście rodzinnym artystki, jak dotąd jedynym akcentem rocznicowym był recital na Uniwersytecie Muzycznym Władysława Kłosiewicza, muzycznego wnuka Landowskiej (był ostatnim studentem jej ucznia Ruggera Gerlina), na klawesynie marki Pleyel, zbudowanym według jej wskazówek.