Dom Uzdrowienia Chorych jest prowadzony przez Stowarzyszenie Cichych Pracowników Krzyża, a wolontariusze po raz pierwszy pojawili się tam wiosną ubiegłego roku.
– Gdyby dwa, trzy lata temu ktoś mi powiedział, że będę się opiekował niepełnosprawnymi, tobym go wyśmiał – przyznaje Andrzej Gurak, który odsiaduje wyrok w półotwartym Zakładzie Karnym w Głogowie.
To był pomysł księdza Janusza Malskiego. Stowarzyszenie ma charakter wspólnoty życia konsekrowanego; skupia duchownych i osoby świeckie. W opiece nad chorymi pomagają często klerycy z różnych seminariów. Także robią to społecznie, ale tylko wtedy, gdy nie mają zajęć. Na dwutygodniowe turnusy rehabilitacyjne do głogowskiej placówki przyjeżdżają najciężej chorzy z całego kraju. Są wśród nich pacjenci na wózkach, upośledzeni umysłowo, niezdolni do wykonania najprostszych codziennych czynności, także dzieci. Nie wszyscy mogą przyjechać z opiekunami. – O skazanych z tutejszego więzienia pomyślałem po pewnej pielgrzymce, na której obserwowałem więźniów z innego zakładu – mówi ksiądz Janusz Malski. – Ktoś dał im szansę na uczestniczenie w duchowym wydarzeniu i było widać, że dobrze z niej skorzystali. Dlaczego więc nie spróbować zetknąć takich ludzi ze światem chorych? Doprowadzić do spotkania słabości, które się uzupełniają i mogą się wzajemnie uzdrawiać?
Głogowski zakład karny dzieli od ośrodka rehabilitacyjnego kilka ulic. Zakład ma charakter półotwarty, więc przebywają tu skazani nie za najcięższe przestępstwa lub tacy, którym zostało już niewiele do końca kary. Na około 400 z nich połowa codziennie wyjeżdża do pracy – na ogół w okolicznych zakładach produkcyjnych i na budowach. Mimo to Andrzej Zalewski, kierownik działu ochrony, i Andrzej Kamiński, kierownik działu penitencjarnego Zakładu Karnego w Głogowie, zgodnie przyznają, że do pomysłu podeszli bardzo sceptycznie.