Orlen, i tak niezagrożony na pozycji lidera, wysforował się daleko przed wszystkich: w ciągu minionego roku powiększył przychody o ponad 18 mld zł, czyli prawie tyle, ile osiąga nr 2 na liście – Telekomunikacja Polska SA. Tylko że te pieniądze napędziła Orlenowi podwyżka cen ropy na giełdach światowych, więc jego zasługa w tym żadna. Gdyby nie polityczne naciski na obniżenie marż, w górę poszybowałby także zysk PKN. Na szczęście dla kierowców tak się nie stało. Orlen bardzo ubolewa jednak, że z powodu niskich marż zysk netto okazał się o 300 mln zł niższy niż rok wcześniej. Widać też, że gigant zaczyna szukać oszczędności, ograniczając zatrudnienie. W ciągu roku rozstał się z 750 pracownikami.
Grupa Kapitałowa (GK) Telekomunikacja Polska broni drugiej pozycji z coraz większym wysiłkiem – topnieją bowiem zarówno jej przychody, jak – jeszcze szybciej – zyski. Ale też rynek telekomunikacyjny zmienia się w błyskawicznym tempie, do czego TP SA – przez lata rozpieszczana monopolistyczną pozycją – z trudem się dostosowuje. Na początku dość skutecznie opędzała się od konkurentów takich jak Netia (219) czy Telefonia Dialog (344) (teraz doszło jeszcze Tele2 – 420), oferujących usługi telefonii stacjonarnej. Ale podział na operatorów telefonii stacjonarnej i komórkowej ostatnio coraz bardziej się zaciera. Walczą o względy tych samych klientów, starając się im oferować podobny wachlarz usług, czyli nie tylko telefon, ale też dostęp do Internetu, telewizji, radia itd. Z wojny między telefonią stacjonarną a mobilną zrobiła się dziś wojna totalna – wszystkich ze wszystkimi. Wynik trudno przewidzieć.
W każdym razie sytuacja z ostatnich lat, gdy trzej operatorzy komórkowi – Orange (Centertel wchłonięty przez TP SA), Era (PTC, miejsce 16) oraz Plus GSM (Polkomtel – 15) spokojnie dzieliły między siebie szybko rosnący tort, już raczej się nie powtórzy.