Kardynał Józef Glemp przestaje być prymasem. To tytuł honorowy, ale w Polsce bardzo szanowany i dający realny wpływ w Kościele i życiu publicznym. Skoro tak, to i uważnie monitorowany przez opinię społeczną. Prymasowska posługa kard. Glempa trwała mniej więcej tyle – 28 lat – co pontyfikat Jana Pawła II. Idealnie zgranego tandemu ta niezwykła zbieżność nie wydała, ale prymas musiał się zmierzyć z wyzwaniami, którym chyba nikt by nie podołał w Kościele w Polsce lat schyłku socjalizmu realnego i stanu wojennego, a potem przeskoku do demokracji rynkowej. Kierunek wytyczał więc papież Polak, a prymas, jak umiał i jak pozwalały na to kolejne etapy naszej rozgorączkowanej historii, szedł za nim wraz z Kościołem. Wszystko skończyło się dobrze dla Kościoła, który suchą stopą przeszedł przez morze czerwone do wolnej Polski. Jeśli coś prymasowi katolicy zapamiętali z jego lat najtrudniejszych, to miękkość wobec pogromu Solidarności, niewiarę w jej powrót na scenę i surowe traktowanie ks. Popiełuszki w związku z jego polityczną aktywnością. Ale za stosunek do ks. Popiełuszki prymas publicznie przeprosił. Nie przeprosił za znieważanie innego kapłana, ks. Stanisława Musiała, demaskatora antysemityzmu. I to jednak próbował jakoś naprawić, powtarzając za JPII, że antysemityzm jest grzechem społecznym. Mają więc za co dziękować prymasowi polscy biskupi i wierni – i podziękowania oraz pochwały obecne są bez wątpienia szczere i zasłużone. Kardynał Glemp wzmocnił instytucjonalną potęgę Kościoła, a w końcu to było jednym z jego naczelnych zadań jako przywódcy.
Istnieje też inny ogląd kościelnej epoki Glempa. W nim jawi się ona jako czas utrwalający tradycyjny model polskiego katolicyzmu, sklerykalizowanego i uwikłanego w politykę po stronie prawicy, nieciekawego współczesnego świata, za to emanującego poczuciem, że posiada się monopol na prawdę we wszystkich istotnych sprawach, jakimi żyje społeczeństwo.