Wystawa będąca idealnym przystankiem (koło Radomia) w wakacyjnym przemieszczaniu się rodaków na trasie Tatry–Bałtyk. Piękny, spokojny i rozległy ogród, ciekawe wnętrza galerii, a przede wszystkim, może nieodkrywcza, ale interesująca wystawa przypominająca walory jednego z najważniejszych rzeźbiarskich materiałów. I choć dziś artyści wykorzystują do swych prac najprzeróżniejsze i dziwne niekiedy tworzywa, drewno łatwo nie daje się zdetronizować. To najpopularniejsze, lipowe, ale też z topoli, dębu, jesionu, kasztanowca, drzew owocowych. Na wystawie w Orońsku zebrano najróżniejsze przykłady wykorzystania drewna w pracach rzeźbiarskich. Od dzieł tradycyjnych, realistycznych, precyzyjnie wyciosanych dłutem, po abstrakcyjne, „spod siekiery”. Od zwartych klasycznych rzeźb po rzeźbiarskie rozbudowane instalacje, od przykładów ekspresjonizmu przez symbolizm po minimalizm. Okazuje się, że dłutem, szlifierką czy piłą wyczarować można z drewna bardzo odmienne światy. Autorzy to blisko pięćdziesięciu twórców, począwszy od tych słynnych, jak Magdalena Abakanowicz, Mirosław Bałka, Władysław Hasior czy Adam Myjak, a skończywszy na mniej znanych, co nie znaczy, że niewartych uwagi.
Piotr Sarzyński