Koniec romantyzmu, czas na pozytywizm

Tymczasowe podwyższenie podatku VAT na trzy lata ma, według niektórych komentatorów, być dowodem na to, że rząd Donalda Tuska nie chce reformować finansów publicznych i idzie na łatwiznę. Z taką tezą trudno się zgodzić.

Taki pogląd bierze się z przywiązania do modelu wielkiego przełomu reformatorskiego na wzór lat 1989–91 i czasów rządu AWS-UW, modelu, który przypomina romantyczny zryw powstańczy. Według takiego sposobu myślenia przyszłość Polski wymaga, abyśmy szli na reformy tak jak kiedyś na bagnety. Jednak czasy się zmieniły i wobec tego sposób reformowania także musi się zmienić.

Ta zmiana stylu reformowania nie wynika z klęski romantycznego zrywu, lecz ze zwycięstwa. Dzięki udanym poprzednim wielkim pakietom reform już nie mamy tak wielu ewidentnie bardzo złych rozwiązań w naszej gospodarce i w naszych finansach publicznych, jakie mieliśmy w czasach wychodzenia z komunizmu. Dlatego właśnie dzisiaj nadszedł czas na reformatorski pozytywizm.

Oczywiste jest, że wiele z obecnie obowiązujących rozwiązań wymaga naprawy. A naprawa ta wymaga również odwagi i determinacji ze strony rządu, bo przecież zawsze trzeba komuś coś zabrać przy takich zabiegach. Nieprawdą jednak jest twierdzenie, że gospodarka polska lub nasze finanse publiczne stoją na skraju katastrofy i że jedynie nowa terapia szokowa może Polskę uratować.

Polska dzisiaj wymaga reform stanowczych, ale stopniowych, aby były naprawdę skuteczne. Tak jak to robiła Margaret Thatcher w latach 80. w Wielkiej Brytanii, mając do czynienia z gospodarką wymagającą dużo większych reform niż nasza obecnie.

Efektywnie, a nie efektownie

Dobrym przykładem zbędnego romantyzmu reformatorskiego jest szeroko akceptowany pomysł przymusowego podwyższenia wieku emerytalnego i zrównania wieku emerytalnego dla kobiet i mężczyzn. Jednak entuzjaści tego pomysłu zapominają, że to właśnie dzięki skutecznej reformie systemu emerytalnego, który nareszcie zaczął obowiązywać od 2009 r.