Jest wiele oczekiwań, których od dawna wypatrywana przez graczy „Mafia II” nie spełniła. Chociaż jest grą akcji, fabuła staje się miejscami irytująco przewidywalna. Mimo potencjału, jaki daje twórcom zbudowany przez nich trójwymiarowy świat, jest zaskakująco krótka i liniowa, a misje bywają monotonnie do siebie zbliżone. Daleko jej do rozmachu kultowej serii „Grand Theft Auto” – a na niej przecież jest jawnie wzorowana. Wystarczy jednak na chwilę zapomnieć o nadmiernie rozdętej kampanii reklamowej „Mafii II”, aby dostrzec liczne jaśniejsze strony tej gry.
Doskonale dobrana ścieżka dźwiękowa dobrze gra z dopieszczoną oprawą graficzną. Dzięki temu historia młodego włoskiego emigranta, który pnie się po szczeblach przestępczej struktury, ma w sobie wiele uroku i klimatu klasyka gatunku – „Ojca Chrzestnego”. Twórcy starannie odrobili lekcję z prozy Mario Puzo i wybitnych ekranizacji Coppoli. Odwzorowali z pietyzmem Amerykę przełomu lat 40. i 50. ubiegłego wieku. W trakcie zabawy znajdziemy mnóstwo smaczków, kulturowych odniesień i cytatów, łącznie z modelami kultowych samochodów i strojami z epoki. Wszystko to składa się na porządną rozrywkę na co najmniej kilkanaście jesiennych wieczorów.
Piotr Stasiak