Patrol polskich żołnierzy w Afganistanie - galeria

W tym samym czasie, kiedy w bitwie z talibami zginął st. szer. Michał Kołek, na podobnym patrolu byliśmy my w obstawie żołnierzy ze zgrupowania Alfa. Opuściliśmy bazę w Ghazni o godzinie 7 rano. Kilka rosomaków i dwa MRAP-y z przyczepkami i charakterystycznym zielonym daszkiem. Dla miejscowych to znak, że będę prezenty.

Kuba Dąbrowski/Polityka.pl Przed opuszczeniem bazy - ostatnie przygotowania.

Kuba Dąbrowski/Polityka.pl Nie możemy ani na chwilę tracić czujności. Atak może nastąpić w każdej chwili

Kuba Dąbrowski/Polityka.pl Wjeżdżamy Rosomakiem do jednej z afgańskich wiosek w pobliżu bazy Ghazni.

Kuba Dąbrowski/Polityka.pl W wiosce są chłopcy i mężczyźni. Dla żołnierzy to dobra wiadomość. <i>- Jak są chłopcy i zwierzęta to raczej nie będą strzelać. Jak nie ma nikogo, albo są same dziewczynki, to można być niemal pewnym, że coś jest nie tak </i>- mówią żołnierze.

Kuba Dąbrowski/Polityka.pl Zanim wozy z prezentami wjadą do wioski, teren sprawdzają żołnierze. Z załadowaną i gotową do strzału bronią ciągle obserwują, co się dzieje. O przyjeździe do wioski nigdy wcześniej się nie informuje, żeby nie natknąć się na pułapkę.

Kuba Dąbrowski/Polityka.pl Buty gunmana. Gunman - żołnierz na gnieździe potężnego karabinu maszynowego, lustrujący okolicę.

Kuba Dąbrowski/Polityka.pl Dzieci śledzą każdy nasz ruch. Wystarczy włożyć rękę do kieszeni, żeby mieć ich koło siebie cały wianuszek. Biorą wszystko, co się im da. Ale najbardziej proszą o długopisy, książki, ubrania. Rzucają się nawet po ulotki o myciu rąk.

Kuba Dąbrowski/Polityka.pl Starsi mężczyźni są w afgańskich wioskach otaczani szczególnym szacunkiem. To oni najczęściej rozmawiają z przybyszami.

Kuba Dąbrowski/Polityka.pl Kolumna wojsk koalicji w drodze.

Kuba Dąbrowski/Polityka.pl Cukierki czekoladowe M&M's. Podstawowe źródło cukru żołnierza w trakcie patrolu.

Kuba Dąbrowski/Polityka.pl Wieś jest spora. Z żadnego z kominów nie leci dym, choć w wielu domach nie ma nawet okien.

Kuba Dąbrowski/Polityka.pl Dziewczynki stoją z boku. Chłopcy monopolizują pomoc. Kilkadziesiąt długopisów, które żołnierze mają do rozdania, rozchodzi się w kilka sekund.

Kuba Dąbrowski/Polityka.pl W następnej wiosce żołnierze będą musieli strzelać w powietrze na postrach, bo przy podziale darów doszło do regularnej bójki.

Kuba Dąbrowski/Polityka.pl Dzieci wyglądają jakby wybierały się na bal przebierańców. Szerokie, płócienne spodnie, w których najczęściej chodzą Afgańczycy, mieszają się z amerykańskimi kurtkami i za dużymi marynarkami.

Kuba Dąbrowski/Polityka.pl Główna ulica, wzdłuż której zbudowano wioskę.

Kuba Dąbrowski/Polityka.pl Nie wszystkie dzieci mają buty. Niektóre biegają w klapkach, choć temperatura na zewnątrz jest bliska zera. My mamy polary, ocieplane buty, kurtki, rękawiczki, a i tak marzniemy.

Kuba Dąbrowski/Polityka.pl Afgańczycy przekonują, aby przy następnej wizycie przywieźć leki, bo tych brakuje najbardziej. Ciepła, zielona herbata powoduje, że zdejmujemy hełmy. Atmosfera się rozluźnia. Na chwilę zapominamy, że jesteśmy na wojnie.