W tym samym czasie, kiedy w bitwie z talibami zginął st. szer. Michał Kołek, na podobnym patrolu byliśmy my w obstawie żołnierzy ze zgrupowania Alfa. Opuściliśmy bazę w Ghazni o godzinie 7 rano. Kilka rosomaków i dwa MRAP-y z przyczepkami i charakterystycznym zielonym daszkiem. Dla miejscowych to znak, że będę prezenty.
Przed opuszczeniem bazy - ostatnie przygotowania.
następne zdjęcie »18 zdjęć
W tym samym czasie, kiedy w bitwie z talibami zginął st. szer. Michał Kołek, na podobnym patrolu byliśmy my w obstawie żołnierzy ze zgrupowania Alfa. Opuściliśmy bazę w Ghazni o godzinie 7 rano. Kilka rosomaków i dwa MRAP-y z przyczepkami i charakterystycznym zielonym daszkiem. Dla miejscowych to znak, że będę prezenty.
Przed opuszczeniem bazy - ostatnie przygotowania.
Nie możemy ani na chwilę tracić czujności. Atak może nastąpić w każdej chwili
Wjeżdżamy Rosomakiem do jednej z afgańskich wiosek w pobliżu bazy Ghazni.
W wiosce są chłopcy i mężczyźni. Dla żołnierzy to dobra wiadomość. - Jak są chłopcy i zwierzęta to raczej nie będą strzelać. Jak nie ma nikogo, albo są same dziewczynki, to można być niemal pewnym, że coś jest nie tak - mówią żołnierze.
Zanim wozy z prezentami wjadą do wioski, teren sprawdzają żołnierze. Z załadowaną i gotową do strzału bronią ciągle obserwują, co się dzieje. O przyjeździe do wioski nigdy wcześniej się nie informuje, żeby nie natknąć się na pułapkę.
Buty gunmana. Gunman - żołnierz na gnieździe potężnego karabinu maszynowego, lustrujący okolicę.
Dzieci śledzą każdy nasz ruch. Wystarczy włożyć rękę do kieszeni, żeby mieć ich koło siebie cały wianuszek. Biorą wszystko, co się im da. Ale najbardziej proszą o długopisy, książki, ubrania. Rzucają się nawet po ulotki o myciu rąk.
Starsi mężczyźni są w afgańskich wioskach otaczani szczególnym szacunkiem. To oni najczęściej rozmawiają z przybyszami.
Kolumna wojsk koalicji w drodze.
Cukierki czekoladowe M&M's. Podstawowe źródło cukru żołnierza w trakcie patrolu.
Patrol żołnierzy przed afgańską wioską (po lewej w głębi)
Wieś jest spora. Z żadnego z kominów nie leci dym, choć w wielu domach nie ma nawet okien.
Dziewczynki stoją z boku. Chłopcy monopolizują pomoc. Kilkadziesiąt długopisów, które żołnierze mają do rozdania, rozchodzi się w kilka sekund.
W następnej wiosce żołnierze będą musieli strzelać w powietrze na postrach, bo przy podziale darów doszło do regularnej bójki.
Dzieci wyglądają jakby wybierały się na bal przebierańców. Szerokie, płócienne spodnie, w których najczęściej chodzą Afgańczycy, mieszają się z amerykańskimi kurtkami i za dużymi marynarkami.
Główna ulica, wzdłuż której zbudowano wioskę.
Nie wszystkie dzieci mają buty. Niektóre biegają w klapkach, choć temperatura na zewnątrz jest bliska zera. My mamy polary, ocieplane buty, kurtki, rękawiczki, a i tak marzniemy.
Afgańczycy przekonują, aby przy następnej wizycie przywieźć leki, bo tych brakuje najbardziej. Ciepła, zielona herbata powoduje, że zdejmujemy hełmy. Atmosfera się rozluźnia. Na chwilę zapominamy, że jesteśmy na wojnie.