Mój pensjonat Piotra Pazińskiego

Śródborowianka to podwarszawski pensjonat, pierwowzór "Pensjonatu" książkowego. Piotr Paziński, laureat Paszportu „Polityki” 2009 w dziedzinie literatury, jeździł tam z babcią. Pozostały wspomnienia. Może dlatego w powieści została nieco odrealniona. Powstała w latach 20., wtedy cała linia otwocka była w dużej mierze zamieszkana przez Żydów. Oto dzisiejsza fotograficzna opowieść Piotra Pazińskiego o tamtejszym świecie...

Piotr Paziński/Polityka.pl Dom typu "świdermajer". Przed wojną pensjonat (widoczna wielka jadalnia na parterze), dziś dom prywatny.

Piotr Paziński/Polityka.pl Ogryzek muru, walący się dach, ułamana eklektyczna wieżyczka – tyle zostało z otwockiej willi "Julia".

Piotr Paziński/Polityka.pl Dom sanatoryjny. Obszerne balkony i werandy z widokiem na kilkumorgowy las, to – jak przekonywały reklamowe foldery – idealne miejsce dla pacjentów uskarżających się na schorzenia płuc.

Piotr Paziński/Polityka.pl Dawny dom letniskowy przy ul. Warszawskiej.

Piotr Paziński/Polityka.pl Zima...

Piotr Paziński/Polityka.pl gdzieś w Otwocku.

Piotr Paziński/Polityka.pl

Piotr Paziński/Polityka.pl Brama i tajemniczy ogród. Jak wynika z szyldu, niegdyś był tu dom wypoczynkowy "Niespodzianka".

Piotr Paziński/Polityka.pl Modernistyczna bryła i piękne liternictwo na przedwojennej bramie. Willa "Felicjanka".

Piotr Paziński/Polityka.pl Śródborowianka widziana od strony ogrodu

Piotr Paziński/Polityka.pl Otwock był nie tylko miejscowością letniskową, ale małym miasteczkiem.

Piotr Paziński/Polityka.pl Zaraz nadjedzie pociąg.

Piotr Paziński/Polityka.pl