Żarnowiec

Wieść o tym, że w ciągu piętnastu lat Polska będzie musiała jednak zbudować siłownię atomową, zastała w zdewastowanym hotelu robotniczym nad Jeziorem Żarnowieckim już tylko jednego mieszkańca. Istnego ostańca po kilku tysiącach budowniczych Elektrowni Jądrowej Żarnowiec wznoszonej od 1982 r. według reguł gospodarki socjalistycznej, porzuconej tuż przed ukończeniem, na progu III RP.

Zbigniew Kosycarz/KFP A miało być tak pięknie. Kamień węgielny pod budowę elektrowni atomowej. Maj 1985

Maciej Kosycarz/KFP Protest. Maj 1986

Zbigniew Kosycarz/KFP Majowe Juvenalia były okazją do protestu przeciwko budowie elektrowni jadrowej. Gdańsk,1986

Tomasz Lipko/Polityka Zbigniew Sawiniec, murarz, był jednym z kilku tysięcy robotników stawiających betonową konstrukcję. Do dziś przychodzi na miejsce największego placu budowy w swoim życiu. Żarnowiec, 2005

Tomasz Lipko/Polityka Niedokończony dworzec autobusowy i szatnie dla robotników. Żarnowiec, 2005

Tomasz Lipko/Polityka Osiedle wokół elektrowni. Żarnowiec, 2005

Tomasz Lipko/Polityka Żarnowiec, 2005

Tomasz Lipko/Polityka Leonard Żybiński, ostatni gość 5-tysięcznego hotelu ruiny. Żarnowiec, 2005

Tomasz Lipko/Polityka Brygida Styn opowiada czasami wnukom o rodzinnym Kartoszynie, które nie przetrwało atomowej gorączki PRL. W pobliskim Odargowie wszyscy przesiedleńcy z okolic elektrowni mają charakterystyczne domy z niebieskimi dachami. Żarnowiec, 2005

Tomasz Lipko/Polityka Zbiornik wodny elektrowni pompowo-szczytowej...

Tomasz Lipko/Polityka ...i rurociągi. Żarnowiec, 2005

Tomasz Lipko/Polityka Wokół niedoszłej elektrowni rozciągają się tereny rolnicze. W tle rozdzielnia, która miała przesyłać w Polskę gigawaty z atomu. Żarnowiec, 2005