Kiedyś kuglarskie triki były klanowym, zazdrośnie strzeżonym wtajemniczeniem, a teraz każdy chętnie dzieli się z innymi tym, czego się nauczył lub sam wymyślił. Pasja ulicznego kuglowania dorobiła się nawet solidnych podstaw naukowych.
Wśród współczesnych fanów kuglarstwa nie brak informatyków, biznesmenów, maklerów, prawników, audytorów.
następne zdjęcie »12 zdjęć
Kiedyś kuglarskie triki były klanowym, zazdrośnie strzeżonym wtajemniczeniem, a teraz każdy chętnie dzieli się z innymi tym, czego się nauczył lub sam wymyślił. Pasja ulicznego kuglowania dorobiła się nawet solidnych podstaw naukowych.
Wśród współczesnych fanów kuglarstwa nie brak informatyków, biznesmenów, maklerów, prawników, audytorów.
W kuglarstwie kręci ich wolność, nie tyle szukają poklasku, co chcą dawać radość innym (w kole Łukasz).
Stołeczne Pole Mokotowskie to ulubione miejsce spotkań i popisów nie tylko warszawskich kuglarzy (na fot. szczudlarze Paweł i Marcin).
Światowej sławy matematyk Roland L. Graham mawiał: Żonglowanie jest metaforą życia i nauki.
Niemieccy neurolodzy z Ratyzbony odkryli, że u żonglujących przyrasta tkanka mózgowa.
W Polsce w rejestrze rodzajów działalności koncesjonowanej, licencjonowanej, regulowanej czy wymagającej zezwolenia nie ma wzmianki o kuglarstwie.
Żonglowanie znosi podziały i buduje zespół.
Jedna z sentencji zwolenników żonglowania stosowanego mówi, że żonglowanie uczy zarządzania talentem.
Żonglerzy: Bas (niebieskie koło), Łukasz (pomarańczowe) i Julian (zielone).
Kuglarstwo wymaga samozaparcia, pewności siebie, niepoddawania się, jak już się coś zacznie, a zwątpienia przyjdą nieraz.
Z połykaniem ognia jest jak z sukcesami - trzeba uważać, żeby się nie zachłysnąć.
Dla buskera napotkani ludzie to surowiec do interakcji. Trzeba jednak być wirtuozem w swojej sztuce, by się nie nadziać na nieprzyjemne reakcje (na fot. popisy Basa na monocyklu).