„Właściwie pisanie to nic aż tak trudnego. Aby je uprawiać, nie potrzeba więcej prócz odrobiny zuchwałości. By zdecydować się na napisanie pierwszych linijek, a potem wszystko to leci już samo, jak przy pruciu starego swetra” (Vita Nuova).

„Trzydzieści pięć lat pracuję przy starym papierze i to jest moja love story” (Zbyt głośna samotność).

„– Bywa pan w złym nastroju? – Gdybym nie bywał, musiałbym go w sobie sprowokować. Przecież najpiękniejszy w człowieku jest zły nastrój” (Auteczko).

„Wiem, gdybym strzelił sobie dwa piwa, to poprawił bym sobie samopoczucie i znów podźwignąłbym się z tego umierania... ale co robić?” (Wesela w domu).

„Myślę, że nawet kobietom nie dałem z siebie tyle co kotom. To szokujący syndrom kochanków...” (Dryblingu Hidegkutiego, czyli rozmowy z Hrabalem).

„Mój portret jako młodego człowieka był taki: smutny młody mężczyzna z dobrego domu, który nie ma odwagi walczyć o swoją ukochaną, bo ja zawsze na pierwszym miejscu stawiałem zagładę i nieszczęście” (Wesela w domu).
Hrabal pokazuje zdjęcie z młodości.

„Vladimir, mistrz zmysłowej imaginacji, wiecznie półżywy, jedną nogą stojący w grobie, zawsze jedynie po to, ażeby móc zmartwychwstać, odmłodzić się, znów zebrać siły i przebić głową mur” (Czuły barbarzyńca).

„Bohumil Hrabal na fotografiach wygląda tak, jakby na nikogo nie czekał, jakbyśmy go akurat przy czymś zastali”. (Andrzej Stasiuk o Hrabalu, Tekturowy samolot).

„No nie wiem, nie wiem, ale to pokolenie nie pójdzie chyba drogą chrystusową...”.