W kleszczach, czyli jak żyć z osobą chorą psychicznie

Niewiedza jest największym zagrożeniem dla akceptacji różnych problemów, które są wokół nas.

Leszek Zych/Polityka Dr n. med. Mariola Kosowicz kieruje Poradnią Psychoonkologii w Centrum Onkologii – Instytucie im. M. Skłodowskiej-Curie w Warszawie.

Artykuł ukazał się w „Ja My Oni” tom 12. „Jak się godzić, jak rozwodzić”. Poradnik dostępny w Polityce Cyfrowej i w naszym sklepie internetowym.

***

Kamuflaż

Dorota Chałubińska: – „Mój mąż. Ideał. Bardzo inteligentny i błyskotliwy. Bryluje w towarzystwie. Czuły i obowiązkowy. Wspólnie wypełnia obowiązki domowe. Dobry. Pomocny i uczynny. Przystojny. Podoba się kobietom. I chory psychicznie. Ale o tym wiem tylko ja”. Jak wiele jest takich historii?
Dr Mariola Kosowicz: – Bardzo wiele. Psychoza, depresja, mania, paranoja, schizofrenia, choroba dwubiegunowa, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, lękowe, zespół paniki, agorafobia i wiele innych. Te zaburzenia są obok nas. Są w naszych domach. Dotykają naszych najbliższych. I zaciskają nam pętle na szyi, jeśli tylko się im poddamy.

Czy to możliwe, by przez lata nie zorientować się, że w grę wchodzi choroba psychiczna najbliższej osoby?
Pewna pacjentka wiedziała o zaburzeniach swojego męża, ale nigdy nie umiała ich nazwać, a gdy próbowała na ten temat porozmawiać, mąż się wściekał. Pracował, zarabiał, dbał o dom, a przy tym był kompletnie nieodporny na sytuacje trudne. Jego zachowania niejednokrotnie były zupełnie nieadekwatne do sytuacji. Potrafił w ataku furii podbiec do dziecka i je podduszać. Miał napady chorobliwej zazdrości i konfabulował, opowiadając historie o nielojalności swojej żony. Źle reagował na każdy problem.