Mieszka w niczym niewyróżniającej się dzielnicy. Ma kilkuletnią toyotę, garnitury z wyprzedaży i zegarek za kilkadziesiąt dolarów. Pija niedrogie wina, bo nie w głowie mu szampan i kawior. To obraz typowego amerykańskiego milionera – twierdzi socjolog Thomas J. Stanley.
Badaniom najbogatszych ludzi w USA Stanley poświęcił ponad 30 lat. Ich wyniki i swoje spostrzeżenia prezentuje w licznych książkowych publikacjach, z których rekordzistka, napisana wraz z Williamem D. Danko „The Millionaire Next Door”, ponad trzy lata okupowała listę bestsellerów „The New York Times”. Polacy doczekali się przekładów zaledwie dwóch pozycji: „Sekretów amerykańskich milionerów” właśnie (dość luźna interpretacja oryginalnego tytułu) oraz „Przestań zgrywać milionera: lepiej nim zostań” („Stop Acting Rich: And Start Living Like A Real Millionaire”).
W tej drugiej książce Stanley wyjaśnia, skąd wzięło się jego zainteresowanie bogaczami. Jako kilkunastoletni chłopak dorabiał, nosząc torby na polach golfowych. Jednocześnie na dwóch: publicznym i znacznie bardziej ekskluzywnym prywatnym. Każde miało własną majętną klientelę. Większość członków prywatnego klubu stanowili prawnicy, lekarze, księgowi oraz menedżerowie wysokiego szczebla. Niemal wszyscy jeździli drogimi samochodami i mieli narzucony przez klub obowiązek wynajmu pomocnika do noszenia kijów. Rzadko kiedy jednak dawali młodemu Stanleyowi napiwki, nie mówiąc już o kupnie dla niego napoju czy lunchu. Na polu publicznym pojawiali się głównie właściciele mniejszych i średnich biznesów. Nie mieli modnych strojów, a ich samochodom daleko było do ekskluzywności.