Joanna Podgórska: – Po co nam parytety? Ich przeciwnicy argumentują, że napływ kobiet do polityki powinien się dokonywać w sposób naturalny.
Małgorzata Fuszara: – W polityce nie ma nic naturalnego, więc sprzeciwiam się takiemu stawianiu sprawy. Sejm, Senat, rząd to konstrukcja społeczno-prawna. Przepisy dokładnie określają, w jaki sposób ktoś staje się parlamentarzystą. Mamy podział na okręgi wyborcze, partie i komitety, mamy wreszcie – co najważniejsze dla przekładalności preferencji wyborców na skład parlamentu – progi i metody przeliczania głosów na liczbę mandatów. I one mogą się zmieniać. Wcześniej zwróciliśmy uwagę na niewystarczającą liczbę przedstawicieli mniejszości narodowych i zaproponowaliśmy rozwiązania, które dają im realną możliwość wejścia do parlamentu. Później przyszła kolej na kobiety. Pytanie – jak ulepszyć system, żeby ta reprezentacja była zbliżona do struktury społeczeństwa. Parytety są jedną z odpowiedzi.
Pani pierwsza zaczęła w Polsce o nich mówić. Wówczas kobiety prawicy odpowiedziały, że takie rozwiązanie im uwłacza, bo chcą konkurować z mężczyznami na jednakowych warunkach.
Ten rodzaj rozumowania o tyle mnie dziwi, że teraz konkurencja kobiet z mężczyznami nie opiera się na równości. Mnie uwłacza stan, w którym kobiety są niedoreprezentowane. Uwłacza mi zgoda na to, że przy podejmowaniu decyzji kobiety mogą być nieobecne. To jest głęboko nie w porządku, bo wyklucza jedną płeć z decydowania o najważniejszych sprawach, które dotyczą obu. Tak jak uwłaczające było kiedyś, że kobietom nie wolno było studiować czy że nie miały praw wyborczych.