Osoby, które zgłaszają się po pomoc do psychoterapeuty, oczekują pozytywnej zmiany w swoim życiu, a dokładniej lepszego zrozumienia siebie i świata. Psychoterapeuta nie ma gotowych rozwiązań w postaci np. lekarstwa. Jego zadaniem jest znalezienie sposobów osiągania przez pacjenta celów, które zostaną przez niego uznane za pożyteczne. Ich określanie jest złożonym i trudnym zadaniem, tym bardziej że wyobrażenia pacjentów o tym, czego potrzebują, są często mało konkretne, a czasami wręcz nierealne. Stąd na początku psychoterapii bardzo ważne jest wyraźnie określenie problemów i możliwych do realizacji celów psychoterapii. Nie da się tego zrobić inaczej, jak komunikując się ze sobą. I tutaj często pojawia się problem. Wielu pacjentów przeżywa wewnętrzny konflikt: chcą uzyskać pomoc, ale jej forma jest dla nich trudna do zaakceptowania.
Samo umówienie się na pierwszą sesję wywołuje u nich lęk i wstyd. Niektórzy są przekonani, że mają w sobie coś tak odrażającego i trudnego do zaakceptowania, że on nie będzie chciał z nimi rozmawiać. Inni z kolei boją się wykorzystania, odrzucenia, a nawet oskarżenia: „Pan mi głowę zawraca, wszyscy są tacy sami”. Kolejną trudnością jest obawa przed oceną sąsiadów, rodziny oraz przed potwierdzeniem negatywnego przekonania na swój temat: „Nie udało mi się samemu poradzić, jestem beznadziejny”. Jeśli nawet taka osoba już trafi do poczekalni, myśli: „Co powiem? Jak to powiem? Czy ona mnie zrozumie? A jeśli wyjdę na głupiego? Co ona o mnie pomyśli?”. Już w gabinecie zazwyczaj odczuwają zaś silny dyskomfort: „przecież na co dzień nie mówię o intymnych sprawach obcej osobie”. Tymczasem psychoterapeuta odczuwa nie tylko ciekawość. Niektórzy czują niepokój: „Z jakim problemem będę musiał się zmagać?