Jesteś na przyjęciu wieńczącym wernisaż twojego znajomego. Bufet i wysokie stoły, pomiędzy którymi przechadzają się goście. Ktoś podchodzi i pyta, czy sądzisz, że dziś w nocy będzie ulewa. Za chwilę inna osoba jest zainteresowana, czy byłeś kiedyś w Grecji, bo wybiera się tam w tym roku na wakacje. Jeszcze inna bardzo chce się dowiedzieć, gdzie kupiłeś marynarkę o tak ciekawym wzorze. Myślisz: błahe to wszystko, i chcesz natychmiast wyjść? Zaczekaj, może te osoby po prostu chcą nawiązać z tobą kontakt. Dlatego wykorzystują fatyczną funkcję języka – jak nazwał to w 1923 r. antropolog Bronisław Malinowski. Wciągają cię w rozmowę, która wcale nie służy wyłącznie wymianie informacji. Czyli – jak zwykło się mawiać z angielska – w small talk (dosłownie: małą rozmówkę).
Na czym ta funkcja polega? Pomaga przełamać pierwsze towarzyskie lody, oswoić się z nieznajomymi i wypełnić krępującą ciszę. W sytuacjach biznesowych służy rozładowaniu atmosfery przed podpisaniem ważnej umowy czy kontraktu, a w polityce nawiązywaniu sojuszy. Bywa także testem stosowanym przez pracodawców podczas rozmów kwalifikacyjnych. Niezobowiązująca wymiana zdań mówi im często o przyszłym pracowniku więcej niż zadania merytoryczne, którym zostaje on poddany na dalszych etapach rekrutacji.
Wielu osobom small talk wydaje się jednak stratą czasu. Problem z nim mają zwłaszcza te bardzo konkretne oraz introwertycy, którzy wolniej nawiązują relacje. Niektórych razi jego sztuczność i powtarzalność. W USA szerokim echem odbił się opublikowany kilka miesięcy temu w „The New York Times” felieton Tima Boomera, w którym opisał, jak jego stosunek do small talku zmienił się po spotkaniu z pewną autostopowiczką. Znajomi, z którymi podróżował, stwierdzili, że podwiozą ją, jeśli zdradzi im historię ze swojego życia.