Mitologia grecka przywołuje obraz Narcyza jako pięknego młodzieńca tak wpatrzonego we własne odbicie, że doprowadziło go to do upadku i śmierci. Współczesne badania psychologiczne dotyczące spostrzegania samego siebie wskazują, że ludzie rzeczywiście różnią się skłonnością do utrzymywania przesadnie pozytywnego wizerunku samego siebie i że istotnie skłonności takie nie przynoszą jedynie pozytywnych rezultatów. Narcyzm uważany jest za składową tzw. ciemnej triady osobowości, obok makiawelizmu i psychopatii. Najbardziej fascynujące wydaje się jednak to, że ludzie skłonni są także do podobnego amoku na tle własnej grupy i utrzymywania nierealistycznie pozytywnego jej obrazu, któremu towarzyszy domaganie się uznania z zewnątrz dla jej wielkości. Jedno z najważniejszych pytań dotyczących współczesnego życia społecznego, nie tylko w Polsce, to pytanie o konsekwencje budowania i podtrzymywania tego rodzaju więzi w grupach – rasowych, narodowych, a nawet firmowych. Czy tego rodzaju grupowa więź to czyste dobro?
Dobrze jest być przywiązanym
Tożsamość społeczna odnosi się do faktu, że ludzie widzą siebie – i są przez innych widziani – jako członkowie różnych grup: płciowych, narodowych, plemiennych, firmowych, rodzinnych czy hobbystycznych. Istotą tożsamości społecznej jest to, że ludzie nie tylko należą do różnych grup, ale tę przynależność internalizują, co oznacza, że staje się ona częścią ich samych. W efekcie gdy zaczynają myśleć o sobie w kategoriach „my”, zaczynają także dążyć do utrzymania pozytywnego obrazu tego „my”, do pozytywnego odróżniania się od innych, nienależących do „my”.
Badania psychologiczne pokazują liczne pozytywne skutki przywiązania do własnej grupy. To w przywiązaniu do własnego narodu leży skłonność do angażowania się w działania służące własnej grupie, a nawet poświęcania się na rzecz współziomków.