W antycznej Grecji doświadczanie szczęścia było wyznacznikiem dobrego życia. Starożytni wypracowali dwie recepty osiągania trwałego zadowolenia. Jedną był hedonizm, zalecający maksymalizowanie zmysłowej przyjemności i unikanie przykrości. Drugą – eudajmonizm, utożsamiający szczęście z właściwym postępowaniem, będącym efektem pracy nad własnym charakterem. Obie recepty mają zwolenników do dzisiaj, także w psychologii.
Izraelsko-amerykański psycholog, laureat Nagrody Nobla Daniel Kahneman, za miarę szczęścia uważa częstotliwość i intensywność momentów, których trwanie chcielibyśmy przedłużyć. Zapoczątkowana przez niego psychologia hedonistyczna świetnie wpisuje się we współczesny system ekonomiczno-polityczno-medialny, utożsamiający dobrostan z kupowaniem kolejnych elektronicznych gadżetów, szybszych samochodów, większych mieszkań oraz korzystaniem z rozszerzającej się puli usług. Hedonistyczna metoda budowania zadowolenia, choć uwodzi prostotą, jest jednak mało skuteczna – w krajach Zachodu poziom konsumpcji jest tak wysoki, że teoretycznie powinny one stanowić oazę szczęśliwości. O tym, że tak nie jest, świadczą wzrastające w nich wskaźniki samobójstw, agresji i zaburzeń psychicznych. Sondaże konsekwentnie wykazują, że najszczęśliwsi są mieszkańcy Fidżi i Afryki, pomimo doświadczania często skrajnego ubóstwa.
Obniżający się poziom zadowolenia ludzi żyjących w materialnym komforcie zaniepokoił pod koniec ubiegłego tysiąclecia Martina Seligmana, profesora psychologii University of Pennsylvania. Powołał on do życia psychologię pozytywną, która dowodzi, że satysfakcja z życia jest wynikiem rozwijania i praktykowania cnót, takich jak mądrość, odwaga czy umiar. Nowy nurt psychologii ożywił idee eudajmonistyczne, oferując zachodnim społeczeństwom skuteczne odtrutki na poczucie wyalienowania, zblazowania i braku sensu.