Każdy codziennie staje przed lustrem. I rzeczywistym, i symbolicznym – samoświadomości. Samoświadomość to poczucie własnego istnienia, rozumienie doświadczanych aktualnie doznań, emocji, potrzeb czy myśli. Możliwość uzmysłowienia sobie i oceny własnych możliwości czy ograniczeń. Umiejętność koncentracji uwagi na wybranych aspektach siebie. Jej obecność bada się w psychologii eksperymentalnie właśnie za pomocą tak zwanego testu lustra. Na ciele człowieka umieszcza się jakiś charakterystyczny element i jeśli badany, widząc swoje odbicie, dotyka oznaczonej części ciała, uznaje się, że jest w stanie dostrzec siebie jako indywidualną jednostkę, odmienną od innych.
Figura, jaką człowiek spostrzega i interpretuje, ma pewien kształt, jest bliżej lub dalej od innych ludzi i obiektów, bardziej lub mniej podobna do tego co wokoło. Jej barwa ma określone nasycenie. Ma kontur, który mniej lub bardziej wyraźnie oddziela ją od tła. Ma wreszcie tło. To, w jaki sposób ludzie postrzegają sami siebie, zależy od tego, jacy są oraz w jakim środowisku funkcjonują. Innymi słowy, wpływają na to zarówno cechy osobowości, jak i doświadczenie życiowe.
Osobowość wyznacza sposób, w jaki ludzie patrzą na siebie samych, ale jednocześnie własny obraz jest podporą osobowości. Ja zapewnia człowiekowi trwałość i powtarzalność zachowań i działań. Pozwala na zintegrowanie wiedzy o sobie, jest źródłem oceny własnych możliwości. Sposób, w jaki odbiera się siebie samego, jest ważnym czynnikiem samoakceptacji. I podstawowym źródłem motywacji, zwłaszcza w działaniach na rzecz podtrzymania i rozwoju własnej osoby.
Antypatia
Własne Ja jest dla człowieka niezwykle ważnym obiektem spostrzegania. Wydaje się, że w wyniku rozwoju mobilnych technologii staje się jeszcze ważniejsze.