Małgorzata Osowiecka: – Uważa się za kogoś lepszego. Ma wysokie mniemanie o sobie. Poczucie własnej nieomylności. Niezachwiane przekonanie o swoich racjach. Większość ludzi, kiedy myśli o typowym szefie, widzi takiego człowieka.
Anna Strużyńska-Kujałowicz: – Nie ma się co dziwić. Szefowie są tak postrzegani, bo sobie zasłużyli.
Czym?
Swoim zachowaniem i traktowaniem innych – sądzą, że są od nich lepsi, że zasługują na przywileje, że więcej się im należy. Uważają, że mogą sobie na więcej pozwolić, i w efekcie dopuszczają się zachowań, których nie tolerowaliby u innych, a które im uchodzą płazem. To przełożeni częściej niż ich podwładni naruszają obowiązujące zasady i normy, na przykład dobrego wychowania – przerywają wypowiedź swojemu rozmówcy, krzyczą na współpracowników, obrażają ich, przeklinają, śmiecą, a jedząc, nie przejmują się dobrymi manierami przy stole. Ci, którzy sprawują władzę, oszukują częściej niż osoby podporządkowane i robią to skuteczniej. Jakby tego było mało, częściej też łamią przepisy drogowe niż ci, którzy władzy podlegają.
Jak się okazuje, władza to siła demoralizująca i deprawująca. Nie musi nawet być ogromna, sprawowana przez wiele lat, wiążąca się z wielkimi pieniędzmi, spektakularnymi sukcesami w biznesie czy polityce. Nawet skromniejsze stanowisko może sprawiać, że człowiek zaczyna inaczej myśleć o sobie i o innych ludziach. Szefowie mają przecież możliwość wydawania poleceń, wymagania wykonywania różnych rzeczy od innych ludzi, podporządkowania ich sobie. I osiągnięcia podwładnych przypisują sobie, uznając, że w końcu jako koordynatorzy i nierzadko pomysłodawcy są ich rzeczywistymi i jedynymi autorami.
Należy mi się – myśli typowy boss?