Ta historia nadaje się na monodram. Było rozgoryczenie, ból, ciężar emocjonalny trudny do udźwignięcia – opowiada Sławomira Pastuszak-Nicewicz, radczyni prawna, a zarazem mediatorka sądowa. Jej klientka nigdy nie widziała swego ojca. Młody, niedojrzały mężczyzna ożenił się z jej matką z powodu ciąży i dał nogę, nim córka się urodziła. Nie został pozbawiony praw rodzicielskich, ale i nie łożył na dziecko. Nie było go i tyle. Gdy córka była już matką pełnoletnich dzieci, objawił się w postaci sądowego pozwu o alimenty. Odnaleźć ją pomógł mu ktoś z pomocy społecznej.
Tego bezdomnego, schorowanego mężczyzny początkowo w ogóle nie kojarzyła. Wyparła z pamięci biologicznego ojca. Nim doszło do rozprawy, mężczyzna zmarł. Nigdy się nie spotkali. Ale klientka Sławomiry PastuszakNicewicz, przeżywająca wtedy trudne chwile (po burzliwym rozwodzie, bez pracy), nie może o tym zapomnieć.
Według sędziego
Ewa Ważny, sędzia Sądu Okręgowego w Gdańsku i wiceprezeska Stowarzyszenia Sędziów Rodzinnych w Polsce, sprawy o alimenty od dorosłych dzieci dzieli z grubsza na pięć typów. • Pierwszy to pozwy z inicjatywy instytucji – gdy rodzic zgłosił się o wsparcie do pomocy społecznej albo został umieszczony w DPS. W takich sytuacjach więzi rodzinne są zwykle całkowicie zerwane. Często chodzi o rodzica, który nie brał udziału w wychowywaniu dziecka, nie płacił alimentów, stosował przemoc, był karany za znęcanie, nadużywał alkoholu i został pozbawiony władzy rodzicielskiej całkowicie lub częściowo. A teraz jest stary i schorowany, za to bez praw do emerytury czy renty. • Drugi typ pozwów dotyczy dzieci, którym rodzic przekazał swój majątek w postaci gospodarstwa rolnego, skromna emerytura nie wystarcza mu na utrzymanie, a obdarowany nie interesuje się rodzicem.