SAMUEL NOWAK: – Nagle w czterech ścianach lądujemy razem z 3-latkiem, 5-latką, maturzystą? Jak wytłumaczyć dziecku konieczność samoizolacji?
MARTA BIAŁECKA-PIKUL: – Oczywiście rozmowę należy dopasować do wieku dziecka, też do jego temperamentu (jak sobie radzi ze stresem) i przede wszystkim do tego, co dziecko wie, a co wiedzą rodzice. Można nawiązać do wspólnego doświadczenia, które w jakiś sposób było podobne, jak np. choroba, którą kiedyś przebyliśmy, aby w końcu wrócić do zdrowia.
Czyli racjonalnie wyjaśnić?
W takiej rozmowie kluczowe jest, aby dziecku dać poczucie, że wiemy i rozumiemy, co się dzieje. Mamy kontrolę i panujemy nad sytuacją: stąd higiena, częste i dokładne mycie rąk czy maseczki na twarz. Trzeba zapewnić poczucie bezpieczeństwa, a to daje stabilność i rutyna. Wcześniej było o nią łatwo: rano – przedszkole, szkoła, potem zajęcia pozalekcyjne, zabawa z kolegami. Teraz tę rutynę trzeba wypracować w domu i ustalić zwyczaje: kiedy bawimy się lub uczymy razem, a kiedy bawisz się sama, a ja wtedy pracuję. Taki schemat powinien być stały, opracowany wspólnie z dzieckiem i w razie potrzeby zmieniany. To trudne być plastycznym, a zarazem mieć ów schemat dnia, ale możliwe, gdy szczerze rozmawiamy z dzieckiem. No i nie można zapomnieć, że najwięcej dzieci – zwłaszcza te młodsze – uczy się przez obserwację, więc równie ważne jest, by rodzic dał przykład swoją organizacją dnia.
W rytm dnia warto wkomponować też wspólne ćwiczenia. Jeśli w domu są dzieci w różnym wieku, to można te starsze zaangażować w ich wymyślanie. Starsze dzieci chętnie przejmują rolę nauczycieli. Sama odkryłam, co potrafią moje dzieci. W efekcie mamy wspólnie spędzony czas, starsze dzieci mają poczucie, że robią coś ważnego, młodsze uczą się, zacieśnia się więź, buduje zaufanie.