Między naukowcami toczy się nieustanny spór o pojęcie homoseksualizmu. A decyzja Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), która w 1991 r. wykreśliła homoseksualizm z Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Zaburzeń, wcale nie zlikwidowała terminologicznego chaosu.
Często, używając tego pojęcia, utożsamia się zachowania seksualne z orientacją seksualną. Popularne staje się stosowanie terminu homoseksualizm w kategoriach subiektywnej autodefinicji: za osoby homoseksualne uznaje się te, które same tak się postrzegają. Czyli osoba homoseksualna musi być świadoma swojego seksualnego, emocjonalnego, duchowego i intelektualnego zainteresowania wybranymi osobami tej samej płci oraz mieć świadomość, iż jest zdolna do zachowań wynikających właśnie z owych zainteresowań. W myśl tej definicji homoseksualizm dotyczy tożsamości człowieka, obejmuje bowiem zarówno sferę seksualną, jak i jego uczucia, wiedzę, przekonania, zachowania.
Problem pojawia się jednakże w sytuacji, kiedy osoba nie jest pewna swojej orientacji seksualnej. Jak bowiem zdiagnozować orientację seksualną kobiety, która kocha swojego męża, odczuwa satysfakcję z życia seksualnego, ale jednocześnie w snach często uprawia seks z inną kobietą? Lub kiedy mężczyzna, który ma dzieci, żyje w udanym związku seksualnym z kobietą, zaczyna interesować się innymi mężczyznami?
Potrzeby, zachowania, doświadczenia seksualne ludzi nie są tak jednoznaczne. Gdy nie wiadomo, czy orientacja seksualna danej osoby ma hetero-, homo czy biseksualny charakter, mówi się o zachowaniach z pogranicza homoseksualizmu. Czasem w literaturze naukowej możemy spotkać synonimy tego pojęcia: homoseksualizm utajony albo ukryte tendencje lesbijskie lub gejowskie. Bo też źródło niespodziewanych zachowań homoseksualnych u osób, które uważają się za heteroseksualne, leży w podświadomości.