Kiedy George Orwell tworzył nowomowę dla potrzeb swojego „Roku 1984”, zakładał skrajne zubożenie języka przyszłości. Uznał, że wystarczy jedno wartościujące słowo dotyczące różnych rzeczy i czynności: dobry (zły kojarzyło się źle i należało je z języka wyrugować). Resztę można będzie wyrazić poprzez różne warianty tego słowa: niedobry, plusdobry, dwaplusdobry – i tak dalej. Nie do końca mu wyszło z wyczuciem dokładnego kierunku zmian, ale ze zubożeniem trafił. Wystarczyłoby podmienić dobry słowem fajny – i już szeregiem wersji tego słowa, od niefajny, po megafajny i zajefajny, można by było opisać dużą część tego, wokół czego koncentruje się uwaga ludzi na forach internetowych i w serwisach społecznościowych, czyli ciągłego oceniania różnych elementów rzeczywistości. Komedia? Megafajna. Koleżanka? Fajna. Muzyka? Zajefajna. Polityka? Niefajna. To język prosty, zrozumiały, niewymagający i szybki. Dokładnie taki, jakiego potrzebują ci użytkownicy polszczyzny w wieku lat nastu, którzy wciąż kompetencje językowe zdobywają, ale już chcieliby się wypowiedzieć na każdy możliwy temat. Młody użytkownik języka ma skłonność do przesady, ale też powody do tego, żeby o każdym z doświadczeń wypowiadać się w mocnym tonie – w końcu każdorazowo może to być pierwsze z tego typu doświadczeń. Dla niego życie składa się z super­zwycięstw i megaporażek. Euforii i dołków, z których jedne niepostrzeżenie przechodzą w drugie, często w ciągu sekund. Wypasów lub padak. Poza tym ma środowisko internetowych wojen na słowa, czyli flejmów, gdzie w stany skrajne wpada się często automatycznie. Po to tylko, żeby w ogóle być słyszalnym. Ten swoisty system dwójkowy nie zna stanów pośrednich. Bo nawet spokojne – wydawałoby się – słowo „spoko” może oznaczać coś nie tyle dobrego, co właśnie plus – albo i dwaplusdobrego. Świetnego, znakomitego. Podobnie jak angielskie cool wbrew chłodnemu znaczeniu świetnie oddaje wysoką temperaturę tematu. Jeśli zajrzymy do młodzieżowej nowomowy rozwijającej się w latach 90., zobaczymy system dwójkowy, ale w wersji tak barwnej, na jaką pozwala giętkość polszczyzny. Takiej żywotności i kreacji Orwell nie mógł przewidzieć. Takie emocje może poczuć co najwyżej piętnastolatek. W jego życiu jak w magnesie wszystko skupia się wokół dwóch biegunów odpowiadających najmocniejszym doznaniom. Wszystko się buja jak na huśtawce – przynajmniej takie wrażenie można odnieść, stykając się z wyrażeniem: wywalony w kosmos (pozytyw), a potem z jego przeciwieństwem: totalne dno i dwa metry mułu (negatyw). A potem przeglądając litanię słów opisujących poszczególne stany. Pogrupujmy jedne i drugie. Pozytywy, czyli miłe wydarzenia, sukcesy, podziwu godne zjawiska, dobre rzeczy: wypasiony, wyczesany, wyświgany, wyrąbany (też najczęściej w kosmos – pewnie dlatego, że dalej się już nie da), spoko, gruby, tłusty, niekulawy. I czasowniki – to, co dobre, wymiata lub rulez (rządzi). Negatywy, czyli przeszkody, porażki, niebezpieczeństwa, złe stany lub rzeczy: niehalo, padaka, kapa, paździerz, lipton, mina, ryfa, wtopa, zonk, kaszana. Jeśli teraz zsumujemy te słowa z dwóch biegunów, teza o systemie dwójkowym w polszczyźnie będzie do obronienia. Podobnie jak kod binarny wykorzystywany w całej elektronice oznaczałby on uproszczenie działań, ograniczenie błędów, w wielu