Co teraz robi twoje nastoletnie potomstwo? Jeśli to chłopcy, to bardzo możliwe, że właśnie na iPhonie albo Xboksie walczą z hordami zombie, pieszczotliwie zwanych zombiakami. Żywych trupów, sunących ulicami zrujnowanego miasta, powtarzających bełkotliwe „Brain! Brain!”, chcących wyjadać mózgi nielicznych ocalałych. Jedyny sposób, żeby ich pokonać, to – jak w komediohorrorze „Wysyp żywych trupów” poucza telewizyjny spiker Jeremy Thompson – „zniszczyć mózg lub usunąć głowę”. Nie wiadomo właściwie, dlaczego akurat mózg odgrywa tak szczególną rolę w walce z zombiakami, ale dość konsekwentnie trzymają się tego filmy, książki, komiksy i seriale o „żywych trupach”.
A jeśli to nastoletnia dziewczyna, to zapewne wzdycha właśnie do szlachetniejszej odmiany „nieumarłych” – do wampirów. Zanim nie zabrała się za to popkultura, wampir i zombie oznaczał mniej więcej to samo, nieumarłego, który wyszedł z grobu i sieje zniszczenie, kierowany jakąś bezduszną siłą z piekła rodem. W takim sensie pojęciem wampira czy wąpierza posługiwała się jeszcze dziewiętnastowieczna literatura.
Wprawdzie mechanika walki z wampirami wygląda nieco inaczej, ale i w szalenie popularnym wśród nastoletnich czytelniczek gatunku, zwanym paranormalnym romansem, wciąż napotykamy jakieś mózgowe anomalie. Wampiry z reguły mają zdolności paranormalne – potrafią czytać ludziom w myślach, tak jak Edward Cullen, przystojny wampir z sagi „Zmierzch”.
Wyjątkowe mózgi mają także ich wybranki. Wybranka Cullena, Bella Swan, ma specjalny rodzaj mózgu, z wbudowaną tarczą ochronną, blokującą wampiryczną telepatię. Z kolei w nieco ambitniejszym cyklu powieści o Sookie Stackhouse (znakomicie przeniesionym na mały ekran przez HBO w serialu „Czysta krew”) to główna bohaterka zaskakuje wampiry własną telepatią.