Genetyka może poszczycić się okazałą liczbą Nagród Nobla przyznanych za odkrywanie jej tajemnic. Pierwszym laureatem był w 1933 r. Thomas H. Morgan, który zlokalizował geny na chromosomach. Potem dołączyli do tego grona m.in. odkrywcy helisy DNA (w 1962 r.), kodu genetycznego (w 1968 r.) i metod sekwencjonowania (w 1980 r.).
W XX w. Nagrody Nobla za badania mające związek z genetyką przyznano w sumie 17 razy, od początku XXI w. – już siedmiokrotnie. W tym stuleciu otrzymali je:
2002 r. – Kurt Wutrich, John Fenn, Koichi Tanaka za analizę białek i stworzenie fundamentów proteomiki.
2002 r. – Sydney Brenner, Robert Horvitz, John E. Sulston za odkrycia dotyczące genetycznej regulacji rozwoju organów i programowanej śmierci komórki (apoptozy).
2006 r. – Andrew Z. Fire, Craig C. Mello za poszerzenie wiedzy na temat kontroli przekazywania informacji genetycznej w komórkach i wyciszania genów przez RNA.
2007 r. – Mario R. Capecchi, Martin J. Evans i Oliver Smithies za odkrycia zasad rządzących wprowadzeniem specyficznych modyfikacji genowych u myszy z użyciem embrionalnych komórek macierzystych.
2009 r. – Elizabeth Blackburn, Carol Greider, Jack Szostak za odkrycie, jak chromosomy są chronione przez telomery i enzym telomerazę.
2009 r. – Venkatraman Ramakrishnan, Thomas Steitz, Ada Yonath za badania nad budową i funkcją rybosomów.
2012 r. – John Gurdon i Shinya Yamanaka za odkrycie, że dorosłe komórki można tak przeprogramować za pomocą genów i białek, aby stały się komórkami macierzystymi.