Wśród włoskich studentów krążył wierszyk: „Ci z Wenecji to wielmoże,/Znad Padu – wielcy doktorzy,/Ci z Vicenzy jedzą koty,/Ci z Werony – sami idioci”. Według jednego ze średniowiecznych uczonych paryscy studenci „nazywają Anglików pijakami i twierdzą, że mają ogony. O Niemcach mówią, że są wściekli i że w czasie uczt opowiadają sprośności. Normanów nazywają próżnymi i pyszałkami, Burgundów uważają za dzikusów i głupców, o Flamandach mówią, że są powierzchowni, lubią uczty i są jak masło miękcy”.
Niemiłe opinie o innych narodach wynikały z ogromnego zróżnicowania etnicznego średniowiecznego uniwersytetu. Niewiele było wtedy tak kosmopolitycznych instytucji. Na studia przyjeżdżali młodzi ludzie z różnych zakątków Europy. W Krakowie niemal 40 proc. studentów było spoza Królestwa Polskiego, ale na renomowanych uczelniach włoskich lub francuskich obcokrajowców było dwa razy więcej niż miejscowych.
Obcy, uboższy, młodszy
Obce miejsce, obcy język, obce obyczaje. To wszystko powodowało, że przyjezdni studenci starali się trzymać razem. Studenci średniowiecznych uniwersytetów wchodzili w skład nacji, związków grupujących ziomków – mieszkańców tego samego regionu . Nie było to równoznaczne z pochodzeniem narodowym, np. do nacji niemieckiej uniwersytetu w Bolonii należeli zarówno Niemcy, jak i Czesi oraz Skandynawowie. Każda nacja miała swego zwierzchnika, kapelana, notariusza i medyka oraz własne pieniądze. Były one przeznaczone m.in. na pomoc dla biednych członków nacji, czasami pokrywano z nich straty spowodowane przez studentów podczas awantur i burd w karczmach.