Paweł Walewski: – Czy w codziennej pracy lekarza etyka powinna mieć pierwszorzędne znaczenie?
Jacek Hołówka: – Nie sądzę. Głównym motywem jego działania powinna być chęć wypełniania obowiązków i troska o pacjenta.
Ale czy troska o pacjenta nie jest sterowana poczuciem obowiązku i nie wynika z kodeksu etyki?
Moim zdaniem również nie. Lekarz powinien mieć poczucie, że wykonuje trudny i odpowiedzialny zawód i że znalazł się w sytuacji, w której zdrowie pacjenta zasadniczo od niego zależy. W relacjach z lekarzem pacjent jest często całkowicie zdominowany: cierpi, nie ma kompetencji do leczenia swojej choroby, czasem nie pojmuje, co się z nim dzieje, spodziewa się pomocy i nigdy nie wie, czy ta pomoc będzie kompletna. I czy lekarz z rozmaitych powodów nie będzie na nim próbował czegoś zaoszczędzić.
To chyba zależy od organizacji służby zdrowia?
Zasadniczym problemem moralnym w medycynie jest skonstruowanie takiego systemu opieki, aby lekarzowi przede wszystkim opłacało się troskliwie zająć chorym. Warunki pracy muszą skłaniać lekarza do rzetelności. To może zapewnić tylko system skoordynowany, w którym opieka medyczna jest zharmonizowana między trzema stronami: lekarzem, pacjentem i ubezpieczycielem. Przy tym rozwiązaniu jest to trójkąt, w którym każda strona jest kontrolowana przez dwie pozostałe. Pacjent ma realną możliwość wybrania sobie ubezpieczyciela, do którego ma zaufanie, ale musi za to zapłacić. Lekarz robi to, co uważa za potrzebne, i jest za dobrą pracę dobrze wynagrodzony – nie za czas spędzony w przychodni, za wykształcenie i dobre chęci, tylko za kompetencję i skuteczność.