Kiedy przyjrzymy się bliżej najbardziej popularnym spiskowym narracjom, we wszystkich bez wyjątku odnajdziemy charakterystyczny schemat. Ma on swoich mistrzów, zwłaszcza Jordana Maxwella i Davida Icke’a. Prawdziwych utopistów naszych czasów, którym nader często przyprawia się gębę pseudonaukowców, paranoików i głosicieli poglądów w najlepszym razie irracjonalnych.
O trzęsieniach z Watykanu
Na licznych nagraniach dostępnych w serwisie YouTube Jordan Maxwell mówi powoli i dobitnie, starannie ważąc każde słowo. Jego twarz sprawia wrażenie nieprzeniknionej. Tak jakby – mimo ekstrawagancji stawianych tez i skali ujawnianych sekretów – żadne wewnętrzne poruszenia emocjonalne nie zakłócały jego doskonale racjonalnego i opanowanego emploi. Czasami jedynie, zapewne dla podkreślenia jakiejś szczególnie istotnej treści, energicznie podnosi dłoń z wyprostowanym palcem wskazującym. Bywa też, że tym palcem grozi. A domyślnymi adresatami czyni niewidzialnych, choć przecież dotkliwie obecnych we wszystkim, co dookoła, bohaterów swoich wystąpień. Zarządców sekretnych lóż i stowarzyszeń. Mistyfikatorów podstępnie rozsnuwających płachtę iluzji przed niczego nieświadomymi przedstawicielami ludzkiej rasy. Dyrektorów banków i prezydentów państw. Prezesów funduszy powierniczych. Hollywoodzkich reżyserów i aktorów. Słowem, tych, którzy mają władzę.
Bo nic na tym świecie – to ulubione powiedzenie Maxwella, jego święta mantra powtarzana od lat w każdym wykładzie, wywiadzie i tekście – nie jest takie, jakie z pozoru się wydaje. Nic też nie jest takie, jakie mogłoby być. Współczesna rzeczywistość jest niczym więcej, jak tylko gigantyczną areną, na której rozgrywa się precyzyjnie wyreżyserowany spektakl opresji, wyzysku, eksploatacji, kłamstwa i pasożytnictwa.