W literaturze naukowej można znaleźć co najmniej kilkadziesiąt definicji pojęcia inteligencja. Od zaskakująco lapidarnych, jak np. „to zdolność rozwiązywania problemów”, po znacznie bardziej rozbudowane i złożone. W 1994 r. psycholog Linda Gottfredson z University of Delaware opublikowała w dzienniku „The Wall Street Journal” artykuł będący próbą sformułowania definicji inteligencji, która zostałaby szeroko zaakceptowana przez przedstawicieli głównego nurtu psychologii. Autorka rozesłała swój tekst do stu badaczy o światowej renomie z pytaniem, czy podpisaliby się pod zawartymi w nim stwierdzeniami. Pozytywnie odpowiedziało na jej apel 51 uczonych. Tak powstała kompromisowa definicja: „Inteligencja to bardzo ogólna zdolność umysłowa, która m.in. obejmuje rozumowanie, planowanie, rozwiązywanie problemów, myślenie abstrakcyjne, rozumienie złożonych kwestii, szybkie uczenie się oraz uczenie się na podstawie doświadczenia osobistego”.
Prof. Edward Nęcka, psycholog z Uniwersytetu Jagiellońskiego, z kolei tak definiuje to pojęcie: „To zdolność do przystosowania się do okoliczności dzięki dostrzeganiu abstrakcyjnych relacji, korzystaniu z uprzednich doświadczeń i skutecznej kontroli nad własnymi procesami poznawczymi, czyli między innymi wnioskowaniem, pamięcią, uwagą i spostrzeganiem”.
Natomiast przeciętny człowiek najczęściej kojarzy inteligencję z angielskim skrótem IQ, czyli ilorazem inteligencji i mierzącymi go testami. Początki sławy IQ sięgają lat 20. XX w., gdy niemiecki psycholog Wilhelm Stern jako pierwszy zdefiniował pojęcie ilorazu inteligencji. Obliczał go, dzieląc wiek umysłowy dziecka (czyli jego rzeczywisty poziom rozwoju intelektualnego) przez wiek życia, a wynik mnożył przez 100.