Ewa nie była dziennikarką, jedynie oddaną czytelniczką gazety, ale w naszym zespole pełniła liczne, bardzo ważne role. Formalnie była szefową działu administracji, czyli grupy osób zajmujących się obsługą redakcji, organizacją wydarzeń firmowych, zarządzaniem naszymi budynkami, transportem, zaopatrzeniem, służbą zdrowia. I dziesiątkami innych spraw, które ekipa Ewy Wyrzykowskiej – a bardzo często Ona sama w pojedynkę – zdejmowała nam z głowy. Ewa pracowała w POLITYCE od ponad 20 lat, przechodząc wraz z zespołem kolejne etapy rozwoju firmy, także kolejne przeprowadzki, w tym do nowego, zbudowanego już pod okiem Ewy, biurowca przy ul. Słupeckiej. Miała niezwykły, naturalny talent organizacyjny, nie do nauczenia w żadnej ze szkół. Współorganizując dziesiątki redakcyjnych gal, spotkań, debat, w tym tak dużych, wielotysięcznych, jak Paszporty POLITYKI, Ewa była niemal w każdym miejscu, przewidywała wydarzenia, zanim nastąpiły, miała swoje sposoby koordynowania ekip, opieki nad gośćmi, kontrolowania sprzętu, scenografii, cateringu, aż do utraty głosu.
Nikt z nas nie wie, jak to robiła, że jednocześnie, odpowiadając za bardzo różne zadania firmy, potrafiła być tak serdeczna, opiekuńcza i cierpliwa wobec pracowników, którym pomagała godzić nienormowaną, w każdym sensie, pracę dziennikarza z życiowymi obowiązkami. Pilnowała wizyt u lekarza, badań okresowych, pomagała w nagłych potrzebach, od odebrania dziecka zostawionego w przedszkolu po odholowanie zepsutego auta, naprawę telefonu czy klimatyzacji w pokoju. Była Osobą-Instytucją, Legendą POLITYKI, rozpoznawaną przez niemal wszystkich naszych partnerów, kontrahentów, gości, rodziny pracowników. Najmniej dbała o siebie. Wcześniej chorowała, ale ostatnio zdawała się być w tak dobrej formie jak zawsze. Zmarła nagle, w swoim domu, w wieku zaledwie 56 lat.