Jako osoba zawodowo zajmująca się wdrożeniami nowych technologii informatycznych, również dla szkół oraz uczelni, z ciekawością przeczytałam krótki artykuł opisujący przygotowania polskich szkół i uczelni do egzaminów, na przykładzie Wydziału Prawa i Administracji UW (POLITYKA 21). Cytowane fragmenty instrukcji obsługi oprogramowania być może brzmią humorystycznie, lecz są napisane zgodnie z zalecanym podejściem do szkolenia rzeszy użytkowników: że zbyt dużo informacji jest lepsze niż brak informacji. Takie dokumenty zawierają nie tylko szczegółowy opis poszczególnych kroków, lecz często także graficzne przykłady, jak każdy krok powinien wyglądać na ekranie. Jest to konieczne do wyeliminowania czasochłonnych kontaktów z przedstawicielami pomocy technicznej.
Opis zabezpieczeń zdalnych egzaminów również czerpie z najlepszych praktyk dostawców takich usług. Zdalne egzaminy są dostępne w wielu środowiskach już od lat – m.in. wśród informatyków; sama podchodziłam do takich egzaminów wielokrotnie. Proces jest bardziej skomplikowany niż ten opisany w biuletynie WPiA UW – zawiera m.in. wymóg sfotografowania pomieszczenia z punktu widzenia egzaminowanego oraz potrójnej identyfikacji zdjęcia z dokumentu tożsamości, a także okazania skanu czipu z tegoż dokumentu i zdjęcia osoby zrobionego telefonem; dozwolona jest tylko przeźroczysta szklanka wody, obowiązuje zakaz wyjścia z pomieszczenia (zamkniętego), jeśli egzamin trwa mniej niż trzy godziny, zakaz noszenia zegarka oraz trzymania długopisów czy kartek na biurku i wymóg podwinięcia rękawów. Oczywiście cały proces jest dostępny dla sprawdzającego na wideo, a sam egzamin jest rejestrowany.