Barbara przepracowała całe życie zawodowe w POLITYCE, była częścią historii naszego pisma. Pisała reportaże społeczne, obyczajowe, o życiu ludzi, ich sprawach, dolach i niedolach. Jeśli pojawiała się w nich polityka, to pośrednio, z natury czasów, w których żyli bohaterowie jej tekstów. Basia unikała jednak tematów stricte politycznych.
Zwykła była długo majstrować przy temacie. Robiła plan pracy: z kim należało rozmawiać, gdzie, jak nie pominąć opinii każdej ze stron. Materiały do tekstu o ulicy Emilii Plater, gdzie dawniej można było o zmroku dostać cegłą po łbie, zbierała kilka tygodni. Pisała reportaże długie, skrupulatne: czytelnicy takich wtedy oczekiwali.
Dziennikarstwo się zmieniło. Czytelnicy chcieli już krótszych, syntetycznych tekstów. Czuła się w nich „za ciasno”. Syn mówi, że mieszkanie mamy pełne było niezliczonych, ręcznie zapisanych pięknym pismem kartek papieru. Nie przestawiła się na klawiaturę komputera. Ani na zbieranie materiału przez telefon, co dla starej gwardii dziennikarskiej było ujmą na honorze. Odeszła na emeryturę, gdy przekroczyła wymagany po temu wiek, choć była to bolesna dla niej decyzja. Bez etatu, redakcyjnych korytarzy, zebrań, dyskusji, pogaduszek – wszystkiego, co było wtedy naszą codziennością, pisać nie była w stanie.
Urodziła się 3 września 1939 r. w Warszawie, do której z Grodna w ostatniej chwili uciekli przed bolszewikami jej rodzice. Był jakiś alarm bombowy, jakiś schron, tak jej przekazano. Gdziekolwiek jechała w teren, musiała się upewnić, czy będzie tam bieżąca woda, bodaj zimna: podświadomy pewnie strach przed schronem.
Nie dbała o gromadzenie rzeczy, o status, dochody. Ważny był spokój dookoła, dobre relacje z otoczeniem. Nie umiała nienawidzić, wypychać się do przodu.