Cieszę się, że w felietonie Kuby Wojewódzkiego Mea Pulpa pojawiła się wreszcie Gdynia, z którą jest już od lat związany. Fragment poświęcony naszemu miastu skłonił mnie do głębszej refleksji nad istnieniem czegoś takiego jak „fakt medialny”. Otóż o pomniku pamięci Ani Przybylskiej czytam od kilku dni w różnych mediach, co ciekawe, ogólnopolskich, ale nie lokalnych, które takie rzeczy wychwytują zwykle pierwsze, potem dopiero swoje spojrzenie kierują na nie „duże” tytuły. Wiadomość pojawia się w różnych odmianach: jako pomysł gdyńskich polityków, urzędników gdyńskiego magistratu, w jednym przypadku nawet z adnotacją, że to wszystko wbrew woli mamy pani Ani. Żadne medium nie powołuje się na konkretne źródło, nie przytacza wypowiedzi; informacja jest kopiowana i nieznacznie zmieniana.
O tym rzekomo chcianym przez urzędników pomniku młodej aktorki słyszeli już chyba wszyscy w Polsce oprócz… urzędników. Z Urzędu Miasta Gdyni nie wyszedł taki pomysł (pomijam fakt, że aby w mieście stanął pomnik, musi uchwalić to rada miasta, a projekt takiej uchwały nigdy nie stanął na obradach), wręcz przeciwnie. Przekopałam jak Chuck Norris cały internet w poszukiwaniu źródeł tej kaczki dziennikarskiej i dotarłam do publikacji lokalnego portalu oraz ogólnopolskiego tabloidu z 2015 r., gdzie wątek pomnika pojawia się po raz pierwszy. Mimo że powstała grupa inicjatywna, a tabloid stworzył nawet wizualizację, jak mógłby wyglądać ów pomnik (jest złoty!), miasto, ustami ówczesnej rzeczniczki, stanowczo odżegnało się od takiego pomysłu.
Jeszcze osiem lat temu, kiedy kaczka nazywała się kaczką, a nie fake newsem, media sprawdzały takie informacje u źródła. Dziś, choć swoją komórkę służbową mam włączoną 24 godziny na dobę przez siedem dni w tygodniu, jako rzeczniczka tegoż „pomysłowego” urzędu nie odebrałam ani jednego telefonu z pytaniem, czy to prawda i skąd taki pomysł...
AGATA GRZEGORCZYK
RZECZNIK PRASOWY URZĘDU MIASTA GDYNI