Kastracja jako forma kary i wykorzystywanie eunuchów do służby na dworze władców znane były w Chinach od VI w. p.n.e. Jako grupa społeczna zaistnieli jeszcze przed zjednoczeniem cesarstwa, ale większe wpływy zdobyli za rządów Wschodniej Dynastii Han (25–220 n.e.). Z czasem, gdy zapotrzebowanie na eunuchów zaczęło rosnąć i kastracja stała się przepustką do lepszego życia, niektórzy decydowali się na zabieg dobrowolnie. Choć eunuchami pogardzano, na dworze byli niezbędni, ponieważ mężczyźni nie mieli prawa wchodzić do tzw. pałacu wewnętrznego, w którym mieszkał cesarz z kobietami. Miało to dać gwarancję, że wszystkie dzieci urodzone w haremie zostały spłodzone przez cesarza. Rzezańcy pałacowi dbali, by cesarz zachował aurę świętości, i ukrywali jego prywatne życie przed śmiertelnikami.
Eunuchowie byli zatrudniani na najróżniejszych stanowiskach, np. jako ministrowie, doradcy, kanceliści, strażnicy haremu, nosiciele lektyk, posłańcy, heroldowie, służący. Ponieważ mieli bezpośredni dostęp do cesarza i mogli wykorzystywać rywalizację między żonami oraz konkubinami cesarskimi, wielokrotnie udawało im się zdobyć władzę. Trzebieńcy pałacowi konkurowali o wpływy z wojskowymi i mandarynami. Niektórzy cesarze wybranych eunuchów darzyli większym zaufaniem niż zwykłych dostojników i zlecali im np. misje szpiegowskie. Słaby cesarz Huan (147–167) z dynastii Han z pomocą eunuchów przeprowadził nawet zamach stanu przeciw własnemu rządowi i polecił im wymordowanie klanu swojej żony. Eunuchów uważano za skorumpowanych i niemoralnych. Czasami w ich intrygach dopatrywano się przyczyn upadku dynastii. Jednak nikt nie domagał się likwidacji tej grupy, ewentualnie ograniczenia jej wpływów do pałacu wewnętrznego.
Pierwszy cesarz z dynastii Ming, Hongwu (1368–98), zmniejszył liczbę trzebieńców i zabronił im się mieszać do spraw państwowych, jednak jego następcy nic sobie z tego nie robili i pod koniec panowania tej dynastii na dworze było ponad 10 tys.