Pierwszym, który poznał i opisał Chiny, był wenecjanin Marco Polo. W podróży towarzyszyli mu ojciec Niccolò i stryj Maffeo, którzy byli już w Chinach w 1266 r. Polowie udali się w drogę w 1271 r. z pełnomocnictwami i prezentami dla chana od papieża Grzegorza X. Wędrując przez Armenię, Persję, Afganistan, góry Pamir, dotarli do pustyni Takla Makan i udali się jej południowym skrajem na wschód. Ok. 1275 r. dotarli na dwór Kubilaj-chana w Chanbałyku (dziś Pekin). W Chinach spędzili 17 lat. Marco wstąpił na służbę wielkiego chana, gdzie jako jego emisariusz zobaczył nie tylko Chiny, lecz i sąsiednie kraje, np. Indie. Wenecjanin zbierał informacje, pisał raporty, ściągał podatki. Po 24 latach Polowie wrócili do Wenecji w 1295 r. Kilka lat później, przebywając w genueńskiej niewoli, Marco podyktował wspomnienia z Chin współwięźniowi Rusticjanowi z Pizy. „Opisanie świata” szybko zdobyło popularność i zostało przetłumaczone na wiele języków. Niestety, ponieważ kolejne kopie były ręcznymi odpisami, dziś trudno odtworzyć tekst oryginału. Przetrwało ponad 100 manuskryptów, ale żaden nie jest pełny. Prawdopodobnie niektóre fragmenty dzieła w ogóle się nie zachowały. W innych trzeba liczyć się z nieścisłościami. Trudno też ustalić właściwą chronologię opisywanych wydarzeń.
Z powodu niejasności niektórzy historycy podali w wątpliwość, czy Marco Polo rzeczywiście spędził kilkanaście lat w Chinach. Większość badaczy uznaje jednak, że wątpliwości daje się sensownie wytłumaczyć, np. przekłamaniami wprowadzonymi przez Rusticjana. Marco Polo jako pierwszy Europejczyk opisał wyżynę Pamiru, współczesne mu Chiny (życie ludności, zasoby naturalne, skarby kultury, rolę dwóch wielkich rzek chińskich), Japonię i nieudaną inwazję Mongołów na ten kraj, wspomniał o ogrzewaniu węglem, banknotach i Wielkim Kanale łączącym Pekin z Hangzhou.