Twarde materiały i glina. Najstarsze znane ślady pisma chińskiego, pochodzące z XIII w. p.n.e. inskrypcje na kościach wróżebnych z czasów dynastii Shang, ryto na łopatkach wołu i skorupach żółwi. Przez trzy wieki zapisywano w ten sposób przede wszystkim wróżby. Sięgano także po inne twarde materiały, jak brąz, kamień, nefryt, na pewno używano materiałów nietrwałych, jak drewno czy bambus. Za kolejnej dynasti – Zhou, brąz zastąpił kości w roli materiału piśmienniczego wyższej klasy. Na brązowych przedmiotach – naczyniach, broni, tabliczkach – ryto dobrowróżbne życzenia, opisywano ceremonie i ważniejsze wydarzenia polityczne. Ciekawym materiałem pisarskim była glina. Oprócz ceramiki, na której już w neolicie pojawiły się różne symbole (wciąż trwają gorące dyskusje, czy można je uznać za początki pisma chińskiego), znaki umieszczano na dachówkach, cegłach i plombach. Kilkuznakowe inskrypcje to przede wszystkim sentencje dobrowróżbne i nazwy własne. Interesujące są zwłaszcza gliniane pieczęcie zabezpieczające dokumenty. Umieszczano na nich nazwiska, nazwy urzędów czy nazwy miejscowe nieznane z kronik historycznych. Po kamienie sięgano, gdy treść wymagała gwarancji trwałości. Na nich upamiętniano najważniejsze wydarzenia, obwieszczano nowe prawa i ryto dzieła klasyków. Stele z inskrypcjami stawiano przed grobowcami, tablice pamiątkowe ustawiano w ważnych historycznie miejscach, czasem ryto znaki bezpośrednio na ścianach skalnych. Na cesarskim dworze sporadycznie sięgano po kosztowne złoto, srebro czy nefryt, ale z oczywistych względów takie materiały nie były hitem wśród skrybów i pisarzy. Bambus i jedwab. Unikatowymi na skalę świata materiałami pisarskimi są bambus i jedwab. Najstarsze zachowane teksty na bambusowych listewkach pochodzą z V–IV w. p.n.e., ale ze źródeł pisanych wiadomo, że używano już ich za Shangów. Pocięty na równej długości odcinki, rozłupany na połówki i obdrapany z miękkich warstw bambus zamieniał się w wąskie (średnio 10 mm) listewki, których kształt wymusił, jak się przypuszcza, zwyczaj pisania w kolumnach. Listwy łączono za pomocą nici i tworzono zwoje dostosowane do długości tekstu. Lektura takich książek ćwiczyła nie tylko intelekt, ale wymagała również krzepy – bambusowe księgi były ciężkie i nieporęczne. Do transportu, nawet niewielkiej liczby woluminów, konieczny był wóz. Powstało nawet przysłowie „bogaty w pięć wozów książek”, które oznacza człowieka wykształconego i o głębokiej wiedzy. O wiele wdzięczniejszy w użyciu był jedwab, wytwarzany w Chinach już w neolicie, którego pierwszy ślad wykorzystania w roli materiału pisarskiego pochodzi z VII–VI w. p.n.e. Lekki, wygodny w użyciu i w transporcie, świetnie przyjmujący atrament, jedwab był jednak zbyt kosztowny, aby wyprzeć tani bambus. Używano go do ważniejszych okazji, np. do ksiąg wkładanych do grobów, jak np. w Mawangdui, gdzie przetrwało ponad 10 egzemplarzy w formie płacht składanych jak nasze plany miast, także do ilustracji, podczas gdy tekst właściwy spisywano n