SZTUKA STAROŻYTNA. Gdybyśmy zapytali wykształconego Chińczyka, z czym kojarzy mu się najbardziej chińska sztuka starożytna, niewątpliwie wspomniałby brązy i nefryty. Dla nas, oswojonych z pięknem kamiennych rzeźb greckich bóstw i rzymskich mężów stanu czy monumentalnych budowli europejskiego antyku, taka odpowiedź może być zaskakująca. Ale oto dzieła chińskich artystów i rzemieślników zamierzchłych czasów, które podziwiać możemy dziś, to nie rzeźba postaciowa i architektura, ale przede wszystkim sztuka tworzenia stosunkowo niewielkich naczyń ofiarnych z brązu i przedmiotów rzeźbionych w nefrycie. Szczytowym okresem rozwoju chińskiego brązownictwa jest XIV–X w. p.n.e.
BRĄZY. Chińska sztuka starożytna zespolona jest z dwoma aspektami kultury dawnych Chin: kultem przodków i etykietą. Ten pierwszy wymagał składania ofiar duchom przodków w niezwykle rozbudowanym obrządku, w którym każda czynność, każda ofiara miały swoje ściśle określone właściwości i przebieg. Darami ofiarnymi były przede wszystkim przeróżne alkohole i potrawy podawane w przeznaczonych do tego naczyniach. Z kultem przodków łączy się ściśle również niezwykle bogata tradycja pochówku, gdzie podobne dary składane były do grobów wraz z ozdobami z nefrytu i innych kamieni, tkaninami, ceramiką i wyrobami z laki.
Etykieta była systemem zachowania w skomplikowanym układzie zależności rodzinnych i wasalnych, przy czym te ostatnie przenosiły relacje rodzinne na wyższy poziom władców, ich wasali i podległy im lud. I tu również prastare zwyczaje wymagały, by władca i jego poddani potwierdzali łączące ich więzy w licznych ceremoniach, w których zastosowanie znajdywały specjalnie do tego przeznaczone naczynia i drogocenne przedmioty.