POKŁOSIE REFORM DENGA. Średnie roczne tempo wzrostu gospodarczego w Chinach w ciągu ostatnich trzech dekad wynosiło 10 proc. Sukces ekonomiczny Chin jest wynikiem długoterminowych przemian w systemie gospodarczym i politycznym tego kraju od czasu reformy gospodarczej Deng Xiaopinga. Jego słynne powiedzenia: „Nieważne czy kot jest biały czy czarny, byleby łapał myszy” oraz „Ubóstwo nie jest socjalizmem. Bycie bogatym jest zaszczytem”, spowodowały, że bogacenie przestało być odbierane negatywnie, a konfucjańska skromność i powściągliwość w dążeniu do majątku przestały być główną cnotą. W ciągu ostatnich 15 lat przeciętna pensja w Chinach wzrosła z 300 juanów (ok. 155 zł) miesięcznie do 3 tys. juanów. Coraz bardziej liczebna staje się klasa średnia, a liczba milionerów w Chinach przekroczyła już 1 mln. Pod tym względem Chiny plasują się na 3 miejscu po USA i Japonii.
W okresie ostatnich ponad 30 lat Chiny z nic nieznaczącego globalnie kraju stały się drugą, po USA, potęgą świata, wyprzedzając Japonię, jednak nadal PKB per capita nie jest tam zbyt wysoki – wynosi 8,5 tys. dol. Chiny wyprzedziły Japonię jeszcze pod innym względem – mają największe na świecie rezerwy walutowe, które na koniec 2011 r. wyniosły ponad 3,2 bln dol. Rezerwy te niepokoją Amerykanów, którzy są największym dłużnikiem Chin.
Oczywiście nie wszystko idzie w dobrym kierunku. Powiększa się luka między bogatymi i biednymi, liczne są zamieszki na terenach wiejskich czy przypadki korupcji w kręgach rządowych, przed Chinami stoją poważne wyzwania ekologiczne – to wszystko zagraża realizacji celów gospodarczych, jakie stawia sobie ten kraj.