W większości państw europejskich służba dyplomatyczna była posłusznym narzędziem polityki władców.
Dyplomacja cesarza i cara. Polityką zagraniczną Francji kierował Napoleon Bonaparte, skupiając w swym ręku najważniejsze inicjatywy. O ile Charles-Maurice de Talleyrand, jako minister spraw zagranicznych, zachowywał pewną niezależność działania, o tyle Hugues Maret, pełniący tę funkcję w 1812 r., był tylko posłusznym wykonawcą poleceń cesarza Francuzów. W Rosji polityką zagraniczną kierował Aleksander, choć w szczątkowej formie funkcjonowała, ustanowiona jeszcze w XVIII w.
Pomocnik Historyczny
„O roku ów: 1812”
(100059) z dnia 27.11.2012;
KU ZWARCIU;
s. 31
