Austria. Postawa Austrii miała w 1812 r. dla Rosji kapitalne znaczenie. Zdolne wystawić potężną armię, a do tego żywiące urazę za udział (prawda, niemal neutralny) Rosjan w wojnie 1809 r. i zagarnięcie kraju tarnopolskiego, państwo Habsburgów mogło być groźne. Kanclerz Metternich powiadomił rosyjskiego posła w Wiedniu, Stackelberga, o układzie zawartym 14 marca 1812 r. w Paryżu przez książęta Bassano i Schwarzenberga. Zataił jednak poufne zobowiązanie Austrii do wystawienia, w razie wojny, 30-tysięcznego korpusu pod austriacką komendą. Komuś (jemu samemu?) zależało jednak na tym, by tekst trafił do rosyjskiego attaché wojskowego Thuylla von Siraskeren. Zagrożenie było zbyt duże, by Rosjanie nie wykorzystali zdobyczy. Depesza austriackiego posła w Petersburgu, Saint Juliena, z 12 kwietnia opisuje szok przeżyty trzy dni wcześniej na kolacji u cara: Austriaka oskarżono o wiarołomstwo i odczytano mu tekst traktatu. Rozumiejąc położenie Habsburgów i godząc się na symboliczne wobec ich potęgi wsparcie Napoleona, Aleksander oburzał się na tajną klauzulę. Groził, że w razie powiększenia korpusu lub jego nadmiernej aktywności odpłaci, nie zapominając o podjudzeniu Węgrów, uderzeniem Armii Dunajskiej admirała Cziczagowa, a potem porozumieniem z Napoleonem, kosztem Austrii. Na nieporadną obronę posła, który nie wierzył w układ tak sprzeczny z duchem swego dworu, car powołał się na źródła, które „zawsze służyły bardzo dobrze i które skopiowały tekst z oryginału”. Równocześnie dał rozkaz sformowania obserwującej Austriaków 3. Armii gen. Tormasowa. Sukces wywiadu miał dalekosiężne skutki. Już po dwóch tygodniach i korespondencji z Metternichem Saint-Julien przyrzekł, że w razie wojny Austria przeprowadzi tylko ograniczone operacje. Wytrącało to z koalicji najważniejszego sojusznika Napoleona i uwalniało znaczne siły rosyjskie. Cała późniejsza działalność korpusu austriackiego to wypełnienie zobowiązań. Potwierdził je w czerwcu w Wilnie wysłannik Metternicha hr. Lebzeltern, ale odmówił pozostawienia śladów na piśmie. 3 lipca 31-tysięczny korpus pomocniczy ks. Schwarzenberga przeprawił swe 60 dział przez Bug, a potem działał tak, by nie padło nań żadne podejrzenie. Wypchnął wprawdzie Tormasowa za Styr i współdziałał z saskim 7. korpusem Reyniera, ale po nadejściu z południa Armii Dunajskiej z ulgą wycofał się w połowie października do Brześcia Litewskiego i Białej, słabo broniąc Księstwa Warszawskiego przed rosyjskimi rajdami. Gdy Cziczagow ruszył nad Berezynę, Austriacy zajęli Grodno i Słonim, ale 20 grudnia oddali cichcem pierwsze z miast Rosjanom. Wśród wiwatujących Żydów wjechał doń („pod żydowskim baldachimem”, jak pisał) partyzancki pułkownik Denis Dawydow. Zaprowadzone w Grodnie, upokarzające dla polskiej szlachty porządki, iluminację na urodziny cara Aleksandra oraz spisanie nazwisk jego poddanych walczących w polskich pułkach, opisze z lubością w pamiętnikach. Po rozmowach z gen. Wasilczykowem Schwarzenberg zostawił 25 grudnia Białystok, a w trzy dni później jego straż tylna opuściła Rosję. Wysłannik cara von Anstet nakłonił 24 stycznia 1813 r. feldmarszałka do rozejmu (cesarz Franciszek był za). Podpisawszy tajny rozejm (30 i 31 stycznia) Schwarzenberg obiecał Rosjanom odejść pod Kraków i ruszył ku Narwi zmuszając do odwrotu Sasów. Odwrót za linię Pilicy zmusił Poniatowskiego do oddania Warszawy (5 lutego 1813 r.), a potem odciął polski korpus od głównych sił Napoleona. Tajna konwencja kaliska z 29 marca zapowiadała już przyszłe wystąpienie cesarza Franciszka I przeciw francuskiemu zięciowi. Prusy. O ile marcowa umowa z Austriakami zapewniła ich wojskom autonomię, to obiecanych w lutym 1812 r.