Wojna 1813 r. Kampania 1812 r. przyniosła nie tylko pogrom Wielkiej Armii. Zmieniła diametralnie układ sił, spychając Cesarstwo Francuskie do obrony. Zwycięskie wojska rosyjskie zajęły terytorium Księstwa Warszawskiego i wkroczyły do Niemiec, które ogarnął płomień wojny wyzwoleńczej. Fryderyk Wilhelm III, pomimo zabobonnego strachu przed Napoleonem, stanął u boku cara Aleksandra.
Wiosną 1813 r. rozgorzała nowa wojna. Bonaparte dla celów politycznych złamał zasadę koncentracji sił i idąc na nią, pozostawił swoje najlepsze wojska w Hiszpanii, Włoszech i w nadbałtyckich twierdzach. Przy pomocy błyskawicznie odbudowanej, choć już dużo słabszej armii usiłował odzyskać inicjatywę strategiczną, ale jedynie początkowo udało mu się osiągnąć znaczące sukcesy. Zwyciężył w bitwach pod Lützen i Bautzen. Zamiast jednak kontynuować ofensywę, zgodził się na kilkutygodniowy rozejm. Po jego upływie wśród wrogów Francji znalazła się również Austria, co ostatecznie, pomimo wielkiego zwycięstwa pod Dreznem, przechyliło szalę na korzyść koalicji.
Bitwa narodów pod Lipskiem. Podczas słynnej bitwy narodów pod Lipskiem (16–19 października 1813 r.) na stronę wroga przeszły ostatnie kontyngenty niemieckich sprzymierzeńców Napoleona, a na pobojowisku pozostał wierny do końca książę Józef Poniatowski i tysiące Polaków. Gigantyczne starcie zamknęło kampanię niemiecką i postawiło cesarstwo przed groźbą inwazji ze strony zjednoczonej Europy. Jeszcze w połowie listopada za sprawą swojego austriackiego teścia Franciszka I, który chciał uczynić z Francji przeciwwagę dla imperium cara, Napoleon otrzymał propozycję zawarcia pokoju na warunkach ustaleń z Luneville w 1801 r.